Τα παιδία παίζει

Τυχαία παλιά είχα κάμει ένα παρόμιο ποστ αλλά εν εμπορούσα να αρνηθώ στο κάλεσμα των  φίλων μου τζαι  έτσι θα παίξω τζαι εγώ με την σειρά μου το παιχνίδι των ημερών.

1. Δεν πίνω ποττέ τσάι! Το βρίσκω πολλά, εμ.......νερουλό!

2. Εχω μια περίεργη σχέση με το χαρτί. Εξηγώ τι εννοώ. Αμαν τα σhέρκα μου εν βρεμμένα, δεν μπορώ να σκουπιστώ σε χαρτι, ειδικά αμαν εν μαλαχτό τζαι "λιώνει".  Σε περίπτωση που συμβεί έτσι πράμα, δηλαδή να "λιώσει" χαρτί πάνω στο βρεμμένο μου σhέρι, τοτε αναουλιάζουμαι τζαι είμαι ικανή να κάμω εμετο. Το ίδιο συναίσθημα που προκαλεί τζαι το μπαμπάτζιν τζαι το ξυλούι του παγωτου/γιατρού κτλ. Δεν άφηκα ποτέ γιατρόν να βάλει ξυλούι μες το στόμα μου για να δει τον λαιμό μου, γιατι μπορεί να του στρέψω μες τα μούτρα. Αμαν το χαρτί όμως εν λιο πιο χοντρο, όπως τζείνον του εργαστηρίου τζαι τουτα τα νεα χαρτιά κουζινας που εν καλής ποιότητας είμαι οκ, ειδικά τα τελευταία χρόνια.  Οταν πάω σε εστιατόριο δεν χρησιμοποιώ ποτέ χαρτομάντηλο...φροντίζω πάντα να μην λερωθω! Σπίτι η θέση μου στο τραπέζι δεν έσhει ποτέ χαρτομάντηλο. Φυσικά η κατανάλωση μου σε χαρτί τουαλέτας είναι πολλά μεγάλη για ευνόητους λόγους. Για να φανταστείτε οταν ήμουν μωρό δεν έπιανα κάν λεφτα! Εδιουσαν μου χαρτονομίσματα τζαι ελάλουν προτιμώ σελίνια!

3. Συνδέουμαι πολλά με πράματα, ρουχα αντικείμενα κτλ. Οταν ήμουν μιτσιά, ειχα ενα αγαπημένο πουλουκούιν. Ήταν ένα κουνελάκι. Η Πρασινομήτωρ όμως έβαλεν το στο πλυντήριο τζαι εχάλασαν τα ρουχα του που ήταν ενσωματωμένα πάνω του. Έτσι έκατσα τζαι έμπλεξα του με τες σμίλες ρουχα τζαι εφόρησα του τα. Το κουνελάκι τουτο διακοσμεί ακόμα το κρεβάτι μου στην Κύπρο, δίπλα που ενα σκυλάκι το οποίο είχα ονομάσει Γαβγίδη τζαι ένα άλλο αγαπημένο τεντι μπέαρ.

4. Εχτός του ότι δεν έχω μεθύσει ποττέ, δεν έχω δοκιμάσει ποττέ ουτε να καπνίσω. Δεν μου εκίνησεν ποττέ την περιέργεια.

5. Αμαν εχω σε κάποιον αδυναμία, τότε γίνουμαι χαλί να με πατήσει. Ασχετο αν τζεινος ο κάποιος εν άνθρωπος ή κατοικίδιο.

6. Ως μωρό (και όχι μόνο) ήμουν πολλά φοητσιάρα. Η εποχή που χάνουμε τα παιδικά μας δόντια ήταν μαρτύριο για μένα. Ενω στον πόνο έγω μεγάααααλη αντοχή δεν αντέχω τον "προγραμματισμένο"πόνο, π.χ. τραβω/ουν μου  το δόντι μου να φκεί. Η γιαγια μου η Ξιπ εφκαλεν τα δόντια ουλλων των μωρών της γειτονιάς, αλλά στα δικά μου εν έντζισεν ποτέ. Ήθελα να "πεσουν μονα τους", παρ'όλο που εσουζουνταν σε σημείο που εν εμπορούσα να φάω γιατι θα επέφταν. Το πρώτο μου δοντι επεσεν μες την θάλασσα του Γκαβερνορ'ς μπιτς όταν άκκασα ενα σαντουιτς σλάις τζαι ειχα τα πόθκια μου μες το νερό. Το δευτερο έχασα το σαν έτρωα ένα πουρέκι της αναρής!! Όπως άκκασα το μισό, το δοντι μου έπεσεν μες το άλλο μισό!

7. Το πιο σημαντικο πράμα που μου ανοικεί εν ο σταυρός της γιαγιάς μου της Πρασινάδας. Στα 13 μου εχάσαμεν την γιαγιά μου την συνονόματη τζαι απερίγραπτα αγαπημένο πρόσωπο της ζωής μου. Αφησεν μου έναν σταυρο με μακριά καδένα τον οποίον ήθελεν να έχω εγω γιατι τον εγόρασεν τον καιρο που εγγενήθηκα τζαι τον εφόρεν πάντα τζαι παντού. Τον σταυρο τουτο υποσχεθηκα του εαυτου μου οτι θα τον φορώ στα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής μου. Ως τωρα τον εφόρησα μια φορά. Ήταν την ημέρα του thesis defence μου για το διδακτορικό μου τζαι το οποίο θίσις μου αφιέρωσα εξ ολοκήρου στην γιαγιά μου.

Καλώ να συνεχίσουν το παιχνίδι όλους όσους έχω στο μπλογκ ρολ μου :)