Το πιάτο άρχισε να ξαναγεμίζει

Μέσα του Οκτώβρη του 2005 άρχισα να δουλεύκω στο εργαστήριο που έκαμα το διδακτορικό μου. Την ίδια μέρα εξεκίνησαν και δύο άλλοι συμφοιτητές μου Κινέζοι. Εφώναξεν μας τζαι τους τρεις οι καθηγήτρια στο γραφείο της για να μας δώσει διάφορες γενικές πληροφορίες για το εργαστήριο. Ανάμεσα στα πολλά, μας έιπε και κάτι που θυμούμαι πάρα πολλά έντονα. Μας είπεν οτι θα μας διά δουλειά μέχρι να της πουμε να σταματήσει. Συγκεκριμένα είπεν μας "let me know when your plate is full" και θα ξέρω ότι τζείνο εν το σημείο που πρέπει να σας αφήσω απλά να τελειώσετε όσα έχετε πριν σας δώσω κάτι άλλο.

Τα κινέζικα πιάτα εγεμώσαν σύντομα. Το ένα μάλιστα αποχώρησε στον ένα χρόνο, το άλλο εμεινε ως το τέλος και αποφοιτησε ένα χρόνο μετά που μένα. Το κυπριακό πιάτο όμως, ήταν όπως τα πιάτα σε κυπριακό μπουφε. Τζαμέ που νομίζεις οτι εν θα χωρεί ούτε  ακόμα ένας κόκκος ρυζιού, τελικά χωρεί ένα ολοκληρο κομμάτι λαζάνια.

Κάθε τόσο η καθηγήτρια μου ερώταν με αν εγέμωσεν το πιάτο μου αλλά πάντα ελάλουν της οτι χωρεί ακόμα. Στον ανάμιση χρόνο είπεν μου η καθηγήτρια αν μπορώ να κάμνω και την μάνατζερ του εργαστηρίου και φυσικά είπα ναι.

Την τελευταία μέρα μου στο εργαστήριο, εμάζεψεν τους ουλλους η καθηγήτρια και ειπεν τους οτι απο Δευτέρας πρέπει να μάθουν να ζουν στην "μετα-Πρασινάδας εποχη" τζαι εγω, περιττόν να σας το πω, απέκτησα 37 εκατοστά τζαι εγινα θκυό μέτρα.

Ο λόγος αγαπητέ αναγνώστη που δεν εγέμωσε ποτέ το πιάτο είναι γιατί τουτη η καθηγήτρια έκαμνεν με να νοιωθω χρήσιμη τζαι να πιστεψω ότι η σκληρή και καλή δουλειά πιάνει τόπο τζαι ανταμοίβεται.

Φυσικά η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι ο ανταγωνισμός που ένοιωθα απο τους άλλους. Παρ'όλο που δεν ειμαι καθόλου ανταγωνιστική με τους άλλους, καταλαβαίνω οτι πολλές φορές οι συνθήκες κάμνουν τον ανταγωνισμό αναπόφεκτο. Απο τους πιο παλιους ένοιωθα ανταγωνισμό. Οι πιο νέοι απλά εκτιμούσαν το γεγονός οτι δεν είχα κανένα προβλημα να τους δείξω όσα ξέρω.

Μετά στο ποστ-ντοκ μου, μια παρόμοια ιστορία.  Μετά απο ένα χρόνο στο Αρχοντικό εργαστήριο, πήρα προαγωγή και αυξηση μισθού κατα 20%! Ο Άρχων έγινε υπεύθυνος του τμήματος και εγω μανατζερ του εργαστηρίου για να τον βοηθώ αφου θα ελειπε απο το εργαστήριο παραπάνω ώρες. Την πρώτη μέρα στο Αρχοντικό εργαστήριο, ο Άρχων είπεν μου οτι η φιλοσοφία του είναι "in my lab, I give people independence. Unfortunately that means that they either swim or drown". Εγώ τελικά εκολύμπησα.

Μετά ήρτα στα πάτρια εδάφη με αυτοπεποίθηση οτι μπορώ τζαι δαμέ να κολύμπησω μετά απο τούτες τις εμπειρίες.

Τέλος του Νιόβρη κλείω 4 χρυσοπράσινα χρόνια. Στα σχεδόν πρώτα 3 χρόνια, το πιάτο μου ήταν πάντα όφκαιρο γιατί ποτέ δεν εβαλε κανένας κάτι πάνω που να εν ουσιαστικό τζαι δεν εκολύμπησα γιατί δεν ήβρα ποτέ θάλασσα. Ούτε μια λιμνούλα, ούτε μια λάντα που τζείνες που μεινισκουν μετά τα νερά.

Μέχρι που ήβρα την δουλειά που έχω τωρα. 

Μιά μέρα ετηλεφώνησε μου η υπευθυνη του τμήματος να πάω στο γραφείο της. Ηθελε να μου πει, οτι θεωρεί οτι εχω μεγάλο ταλέντο στην διδασκαλία και στο μανατζμεντ και οτι θέλει με να αναλάβω μια αρμοδιότητα που εχει αρκετές απαιτήσεις και δυσκολίες αλλά πιστευκει οτι μπορώ να τα καταφέρω και μάλιστα πάρα πολλά καλα. Αυτές τις μέρες θα αναλάβω αυτη την αρμοδιότητα που εν μια αρκετα σημαντική θέση στην δουλειά και που θα ειναι για μένα το πρώτο σκαλί για να ανεβώ πιο ψηλά στη σχολή. Κάθε μέρα μου βάλλουν τζαι κάτι μέσα στο πιάτο μου τζαι εγώ το απολαμβάνω γιατί για μένα το πιο σημαντικό συναισθημα ειναι να νοιώθω χρήσιμη. Ναι, το επωφελούνται οι άλλοι στο μάξιμουμ, αλλά το επωφελούμαι τζαι εγω.

Μετά που σχεδόν 4 χρόνια νοιώθω αυτο το συναίσθημα που ένοιωσα στις 2 περιπτώσεις που σας έγραψα. Ο λόγος που τα γράφω ειναι γιατί επέρασα μια φάση μεγάλης απογοήτευσης στην Κύπρο....επιστεψα οτι για να ξανανοιώσω αυτο το συναίσθημα θα έπρεπε να φύω. Ευτυχως όμως τελικά, την ύστατη στιγμή άλλαξε κάτι. 

Τούτα ούλλα εθυμηθηκα τα σήμερα γιατί ένας απο τους πρώην μάστρους μου δαμέ στα πάτρια εδάφη ήρτεν γκεστ σταρ για κάτι διαλέξεις στην δουλειά μου. Και ήταν το ύφος του αλλαγμένο....εμίλαν μου διαφορετικά..... ή τουλάχιστον εγώ έτσι ένοιωθα. Ερώτησε με αν ειμαι ευχαριστημένη και ειπα του ναι ειμαι πολλά ευχαριστημένη σε τούτη τη δουλεια. 

Γράφω τα τούτα γιατί συναντώ συχνά απογοητευμένους ανθρώπους. Τζαι εγώ έξάλλου ημουν μια που τζείνους μέχρι πέρσι. Ειχα απογοητευτεί ακόμα τζαι εγώ, που είμαι ένας απο τους πιο αισιόδοξους ανθρώπους που ξέρω. 

Γράφω τα τούτα για να τα έχω να τα θκιαβάζω οταν απογοητευτώ ξανα....εν αναποφευκτο, αλλά τουλάχιστον τωρά ξέρω οτι ο τροχός όντως γυρίζει και στην Κύπρο.

Γράφω τα για να θυμούμαι οτι μετά που τις καταιγίδες φκαίνει ουράνιο τόξο.