Παρασκευή 20 Μαΐου 2016

Τελικά, θα μείνω!

Το "εμετάνοιωσες που ήρτες πίσω Κύπρο" είναι η ερώτηση που ακούω πιο συχνά. Στην δεύτερη θέση με μικρή διαφορά ερκεται το "πότε θα παντρευτείς και/ή να κάμεις μωρά;" Προς το παρόν αγνοούμε τη δεύτερη ερώτηση και συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας με την πρώτη.....

Την απάντηση στην πρώτη ερώτηση την επήρα πριν λίγες μέρες. Δεν εμετάνοιωσα....και τελικά θα μείνω στο χρυσοπράσινο φύλλο!

Όσοι ακολούθησαν την κάθοδο μου προς Κύπρο (γιατί εν κάθοδος...ουλλα αφου δαμέ παίρνουν την κατιούσα) ξέρουν ότι πρώτα ήβρα δουλειά τζαι μετά ήρτα. Σε τζείνη την δουλειά άντεξα 1 χρόνο και 9 μήνες. Τους τελευταίους 9 μήνες τους άντεξα γιατί παράλληλα εδίδασκα ένα μάθημα και σε ένα πανεπιστήμιο. Ήξερα ότι στα 2 χρόνια θα έρκετουν και η μονιμοποιήση. Για μένα ήταν μονιμοποιήση της βαρεμάρας και του βολέματος γιατί θα εμπορούσα να μείνω, να εισπράττω τον καθόλου κακό μισθό και να κάθουμε σε μια ωραιότατη καρεκλουδα χωρίς να κάμνω πολλά-πολλά.

Η καλύτερα μέρα που είχα σε τζείνη την δουλειά ήταν η μέρα που επαραιτήθηκα. Ειχα φτάσει στο σημείο που πλέον δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου τζαι ως αποτέλεσμα ήμουν μέσα μέσα στα νευρα. Η επαγγελματική εναλλακτική που είχα ήταν να αναλάβω ως πάρτ τάιμ καθηγήτρια μερικά μαθήματα σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Είχε φύγει μια καθηγήτρια που είχε μόνιμη θέση και την αντικαθιστούσα. Και έτσι έγινε. Το ένα μάθημα έφερε το άλλο και επέρασε ένας χρόνος (ως και στα ελληνικά εδίδαξα....κάτι ομως που θα ήθελα να ξεχάσω)...... Τη διδασκαλία την αγαπούσα πάντα έτσι ένοιωθα πως τουλάχιστον έκαμνα κάτι που αγαπούσα και που με έκαμνε να περνώ καλά, άσχετα αν δεν ήταν και οι καλύτερες συνθήκες.

Πέρσι το καλοκαίρι έτσι εποχη, άνοιξε επιτέλους η φουλ τάιμ θέση για την δουλειά που ήδη έκαμνα εγω. Σε γενικές γραμμές, ποτέ μου δεν εδημιούργησα κανένα προβλημα, τα επίαινα καλά με τους συναδέλφους, δεν είχα ποτέ κάτω απο 4.8/5 στις αξιολογήσεις των φοιτητών και φαινομενικά θα έπρεπε να επιανα εγώ την θέση. Στο κάτω κάτω εκαμνα ήδη την δουλειά και μάλιστα καλά (απο οτι ελέγαν οι υπολοιποι).

Επέρασα το καλοκαίρι στην αναμονή......μια αναμονή με κακό προαίσθημα... Ουλλοι ελαλούσαν μου σιγα, θα σε πιάσουν εσένα, που να έβρουν καλύτερη; Ομως εγώ είχα ένα κακό προαίσθημα και συνήθως σε έτσι πράματα δεν πέφτω έξω.

Εν το μεταξύ το καλοκαίρι άνοιξε και άλλη θέση παρτ τάιμ σε πανεπιστήμιο και με εκαλέσαν για ίντερβιου. Δύο εβδομάδες μετά μου είπαν ξέρεις ήρτες δεύτερη....δεν με επέιραξεν όμως γιατί εμαθα ποιον επιάσαν και εψαξα και είδα οτι είχε ένα καλό βιογραφικό, αρκετά παρόμοιο με το δικό μου.

Τον Σεπτέμβρη, 10 μέρες πριν αρχίσουν τα μαθήματα με καλουν για ιντερβιου για την "θέση που έκαμνα ήδη την δουλεια". Απο την στιγμή που επάτησα μέσα στο ιντερβιου εκατάλαβα ότι τα πράγματα ήταν εναντίον μου γιατί ενοιωθα την μεγάλη επιθετικότητα μερικών.

Είχα δίκαιο τελικά. Μου ανακοινώθηκεν λίγες μέρες μετά ότι εβρεθηκε ένας άλλος "πολλά καλύτερος που μένα" και δεν εμπορούσαν να παραμερίσουν το γεγονός ότι ήταν "τόσο καλύτερος που μένα". Είπαν μου να μείνω ως πάρτ τάιμ να κάμνω άλλα μαθήματα, αλλα επειδή έχουμε και κάποια αξιοπρέπεια και αυτοεκτίμηση είπα τους "ούτε να το σκέφτεστε!".

Με την έναρξη της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς το ίνμποξ μου στο φέισμπουκ εγέμωσεν με μηνύματα φοιτητών. "Κυρία που εφυες και αφησες μας;;" "Κυρία ο νέος που μας εφέραν εν χάλια, ενιξέρει καν αγγλικα."

Και έτσι για πρώτη φορά στην ζωή μου έμεινα άνεργη.....Απο τον Σεπτέμβρη ως τον Νιόβρη έζησα μια απο τις χειρότερες φάσεις της ζωής μου. Είχα και 4 κηδείες, οι 3 πολύ κοντινων προσώπων. Άλλες τες επεριμέναμεν, ενώ η μιά ήταν τελείως ξαφνική. Και συν τοις άλλοις έκαμεν ο παππούς μου μια εγχείρηση και έκατσε 2 εβδομάδες στο νοσοκομείο. Ευτυχώς με τον παππού η εξέληξη ήταν καλή.

Έτσι λοιπόν έκλαια και για τους χαμούς των ανθρώπων αλλά και για μένα....Έγινα το παιδί για όλες τις δουλειές και ήμουν στα πρόθυρα κατάθλιψης.....Είχα πάρει απόφαση οτι αν ως τις γιορτές των Χριστουγέννων δεν βρεθεί κάτι τότε θα εψαχνα εντατικά για εξωτερικό, ίσως κάπου πιο κοντά αυτή τη φορά.

Τέλη Νοεμβρίου ενώ η ψυχολογία μου ήταν στο πάτο, μου τηλεφωνούν να με ρωτήσουν αν ακόμα ενδιαφέρομαι για αυτή τη δουλειά που είχα πάει για ιντερβιου το καλοκαίρι αλλά ειχα έρθει δευτερη και καταΐδρωμένη. Δεν ελειτούργησεν το θέμα με τον τυπά και είπαν μου αν μπορώ να πάω.  (Τυπά θένξ! Έτσι δώρο εν μου έκαμε ποτέ κανένας!) Τους είπα φυσικά οτι δέχομαι. Και έτσι αρχισε να γυρίζει ο τροχός. Τα κάτω ήρθαν πάνω! Αρχισα παρτ τάιμ αλλα ήμουν εκει καθημερινά και έκαμα ότι μπορούσα για να αναπληρώσω τα κενά που αφήσεν ο τυπάς στους φοιτητές.

Εκαμα την δουλειά μου όσο καλύτερα εμπορούσα. Για πρώτη φορά στην Κύπρο ένοιωθα ότι ήβρα μια δουλειά που μου ταιρκάζει τζαι της ταιρκάζω. Μια δουλειά που εν οργανωμένη και που υπάρχει πρόγραμμα και τάξη, όπως δηλαδή μου αρέσκει! Μια δουλειά που με εμπνέει τζαι που απολαμβάνω. Το προαίσθημα μου τούτη την φορά ήταν καλό.

Πριν λίγες μέρες μου είπαν οτι εκτιμούν πάρα πολύ όσα έκαμα για τζείνους αλλά και για τους φοιτητές, το ομαδικό μου πνεύμα και την εργατικότητα μου και ότι ομόφωνα αποφάσισαν ότι απο τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά θα συνεχίσω ως φουλ τάιμ μόνιμη καθηγήτρια!

Απο το ναδίρ βρέθηκα στο ζενίθ. Τελικά ήβρα τζαι εγώ μια γωνιά στην Κύπρο που με κάμνει να νοιώθω δικαίωση. Τελικά θα μείνω! Δεν είναι η μονιμότητα τζαι ο μισθός, ούτε είναι όλα τέλεια σε αυτή τη δουλειά, αλλά είναι μια δουλειά που μου αρέσκει, την απολαμβάνω, με κάμνει να νοιώθω χρήσιμη και που νοιώθω οτι είναι ίσως ότι καλύτερο θα μπορούσε να μου τύχει στην Κύπρο.

Μια φίλη μου είχε πει, τότε οταν ήμουν στα μαύρα μου, οτι ισως είναι a blessing in disguise. Οταν είσαι στα μαύρα σου δυστυχως τούτο δεν μπορείς να το πιστεψεις. Ακόμα και εγω που είμαι εκ φύσεως θετικός άνθρωπος και δεν εμπορούσα να το δεχτω.  Άλλοι μου έλεαν οτι ο Θεός εν μεγάλος, αλλά εγω δεν πιστεύκω σε έτσι πράματα. Άλλοι μου ελάλουν οτι τουτο εν αποδειξη ότι εγω εν καμνω για τούτο το τόπο.  Ποίος ξέρει, μπορεί να απογοητευώ ξανά, αλλα μετά απο 6 μήνες, νομίζω οτι δεν πέφτω έξω.

Τωρά που το σκέφτουμαι, το αν εμετάνοιωσα που ήρτα εν ίσως ενα ερώτημα που εν θα απαντηθεί ποτε. Το σίγουρο ομως είναι οτι για πρώτη φορά μετά τα 3.5 χρονια επαναπατρισμού, είναι ότι μαλλον ήρθα για να μείνω στο χρυσοπράσινο.