Τα "Κυπριακά" μου κόμπλεξ

Όπως σας είπα σhιλιες φορές, το ονειρο μου ειναι να έβρω δουλειά του κλάδου μου στη Κύπρο τζαι να επαναπατριστώ. Στην Αμερική έσhει πολλά πράματα που με εκνευρίζουν (εχτος το ότι μου λείπουν αφάνταστα οι δικοί μου) όπως το ότι δεν υπάρχει η μουσική που μου αρέσκει τζαι εν μπορώ να πάω κάπου να την ακούσω, ούτε καν στο αυτοκίνητο σε ένα ραδιοσταθμό (τα σι ντι μου έμαθα τα ποξω..άι νιτ σαμθινγκ νιου!).

Όμως στην Αμερική έσhει πολλά πράματα που τα απολαμβάνω πολλά τζαι γενικά η Αμερική εβοηθησεν με να ξεπεράσω πολλά κομπλεξ που είχα.

Σήμερα εν Κυριακή τζαι τωρά που σας γράφω εν Κυριακή μεσημέρι. Το πλαν είναι να απλώσω ζάμπα σπίτι βλέποντας ταινίες τζαι να σερφάρω στο ιντερνετ τζαι ον δε σάιτ να βάλλω κανένα πλυντήριο τζαι να μαειρέψω τίποτε. Κυρίως όμως θα είμαι σπίτι με τες άνετες μου πυζαμούδες. Στην Κύπρο ποτε εν εκατάφερα να το κάμω τούτο. Ανα πάσα στιγμή μπορεί να σου κατεβεί καποιος για επίσκεψη για να σου δωκει προσκλητήριο για παράδειγμα έτσι πρέπει πάντα να είσαι "ετοιμοπόλεμος". Το σημερινό πλάν επίσης είναι να αφιερώσω λίο χρόνο σε εμένα. Επία απέναντι να κάμω ένα μανικιουρ-πετικιουρ τζαι να ξιφριθκιαστώ γιατί άρχισα να μοιάζω του Πασχάλη Τερζη ή του μακαρίτη του Καραμανλή με το φρύδι που εκατέβασα αλλά έθκιωξεν με η Βιετναμέζα  τζαι είπεν μου να πάω σε 3 ωρες γιατί ήταν πίττα. Που με φέρνει στο επόμενο ζήτημα.

Μανικιουρ-πετικιουρ $35, ξιφριθκιασμά $10 τζαι με ένα τιπ ~17-20%, με $55 μαξιμουμ θα τονώσω το ηθικό μου. Που με φέρνει στο θέμα μου, γιατί καλά τα επιστημονιλίκια αλλά έχουμε τζαι μιαν θηλυκή πλευρά. Το πετικιουρ ανακάλυψα το πριν 2-3 χρόνια τζαι πριν η αλήθκεια ήταν ότι εν επολλο-περιποιούμουν τον εαυτό μου. Λίο τα πανεπιστήμια, λίο τα κομπλεξ μου εεε, ήμουν λιο στο κόσμο μου. Μεν φανταστείς όμως ότι ήμουν άδικη κατάρα ούτε ότι τωρά είμαι καμια κοκέτα. Τζαι για να ψυχολογισω το θέμα, νομίζω τούτο ούλλο πηγάζει που την "Κυπριακή περίοδο"  της ζωής μου. Όταν στην Κυπρο έσhεις λία περιττα κιλά, νομίζω έσhεις τζαι κομπλεξ (που κυρίως σου τα προκαλούν οι άλλοι). Τζαι αν το παιζεις πολλά ανετη/ος τζαι οτι έν εσhεις κομπλεξ κτλ τοτε μάλλον έσhεις παραπάνω κομπλεξ αλλά εν το ξέρεις. Εν λέω ότι ισχυει για ούλλους αλλά για μένα έτσι ήταν. Αμαν επίαινα σhοππινγκ επάθαινα κατάθλιψη γιατι εν μου εκάμναν τα ρούχα ή όσα μου εκάμναν ήταν για πιο "μεγαλίστικα". Εχω τζαι λίο δυσανάλογο σώμα. Ας πουμε για μαγιο  έπρεπε να καταφυγω στα 1-2 καταστήματα που την τότε εποχή επουλούσαν το πουκάτω τζαι το πουπάνω ξεχωριστά γιατί ήθελα διαφορετικά σάιζ. Επίσης τοτε τα καταστήματα είχαν οτι εν στην μόδα, τζαι εδυσκόλευκεν τα πραματα.

Στην Αμερική πάω καταστήματα τζαι αναβαίνει το ηθικό μου. Ασε που φορω μίντιουμ τζαι συχνα σμολ. Εν να μου πεις το σμολ της Αμερικής εν το λαρτζ της Κυπρου...μπορεί, αλλά εμεις οι γενέτζες είμαστε περίεργες, αμαν γράφει η ετικέτα σμολ εμεις νοιώθουμε καλύτερα. Επίσης στην Αμερική έχουν ρούχα για ολα τα γούστα, απο ξωβιζα μέχρι για παρθενόπες (που ελάλεν τζαι η γιαγιά μου). Τζαι απο τιμές εν το συζητώ... Όταν άρχισα στο εργαστήριο που είμαι τωρά ένας φοιτητής ήρτεν τζαι είπεν μου ότι ήρτα στο εργαστήριο τζαι ανέβηκεν το "φασhιον στάτους" του εργαστηρίου που εγώ πάω με τζιν, τρικούθκια, μπότες/κονβερς που αμα κατεβώ με τούτα στην Κύπρο η Πρασινομήτωρ λαλεί μου "ελπίζω να έφερες τζαι τίποτε πιο καλό για να πάεις πουποτε".

Στην Κυπρο εμεγάλωσα ώντας (εν θυμούμαι τους κανόνες...άμαν μπαίνει τόνος εν με ωμέγα οξα με όμικρον;;; Γκρρρ) στην κατηγορία "παχουλή".  Σε συνδιασμό με το "άριστη μαθήτρια" εν λογικό να βάλεις το φέμινιν σάιντ σου δευτερη μοίρα. Στην Αμερική όμως θεωρούμαι "νορμαλ".  Στον δρόμο περπατώ τζαι πολλά συχνα θα μου σφυρίσει κανένας Κατωχωρίτης τζαι θα μου πει "ολα τσικίτα" ή κανένας Άφρικαν Αμέρικαν να μου πει "Χαλόου γκόρτζιους" τζαι έχω τζαι τα άτυχα τυχερά μου όπως τα κομπλιμέντα που τον Μαρκ (γιαξ). Τωρά θα μου πεις σιγά το πράμα, σόο γουατ αν αρέσκεις σε κάτι Κατωχωρίτες 1.50μ που έχουν 2 τρίσhες να παριστάνουν το μουστάτζιν; Σημασία έσhει ότι για ένα άτομο που εκουβαλούσαν Κυπριακά κομπλεξ, τούτα τα μικρά βοηθούν σε να τα ξεπεράσεις.

Στην Αμερική τα πάντα εν οκέι. Ό,τι θέλεις φορείς, ο,τι θέλεις κάμνεις! Αν το παιδί με τες σhισμένες φανέλες ήταν Κύπρο, κούλουφον θα τον ανεβάζαν, κκκκιλίτζιρον θα τον εκατεβάζαν. Θα ελαλούσαν όμως "εεε εν που εν Αμερικάνος". Δαμε εν τους κόφτει τίποτε. Με τους κόφτει αν ταιρκαζουν τα ρούχα σου με τίποτε. Για να μεν πιάσω το θέμα μαλλίν. Που επέρασα την εφηβεία μου μισώντας το Κυπριακό, αγνο, σγουρο φριζαρισμένο, που-δεν-ισhιώνει μαλλιν μου ενω στην Αμερική θεωρείτε έθνικ τζαι πολλά κουλ. Που με ρωτούν συνέχεια αν εν περμανάν τζαι ζητούν μου συμβουλες.

Εν ολίγοις η Αμερική κάμνει με να νοιώθω ότι τούτο που είμαι εν οκέι. Στην Κύπρο αμαν εισαι λιο διαφορετικός, θα σχολιαστεις εν έσhει τσανς. Τα κιλά σου τζαι αν έγινες βόρτος ή αν έγινες στέκα εν τοπ οφ δε λιστ του σχολιασμού. Ένιξερω αν έτσι εν ακόμα αλλά πριν 10 χρόνια έτσι ήταν. Πολλές φορές σκέφτουμε ότι εν επειδή στην Αμερική τζαι στην Κύπρο τι αποκαλείτε "νορμ" εν διαφορετικό τζαι απλά τυγχάνει στην Αμερική να πέφτω μέσα στα εμφανισιακά τουλάχιστον πλαίσια του "νορμ", ενώ στην Κύπρο όι.  Τζαι αν τούτα ούλλα είναι γιατί θέλουμε/ω να ανήκουμεν σε τούτο το "νορμ". Εσκέφτηκα το πολλές φορές τζαι εκατέληξα στο ότι ενεν τούτο. Απλα η Αμερικάνικη κοινωνία, τουλάχιστον στην μεγαλούπολη που είμαι εγώ, αφήνει σε να είσαι ο εαυτός σου. Εν σου επιβάλει να ακολουθείς τους πολλούς τζαι οπως τζαι αν είσαι, εν οκέι.

Τα τελευταία χρόνια ήβρα τες ισσοροποίες μου σε τούτο το θέμα τζαι πλέον στην Κύπρο αμαν έρκουμε δεν με κόφτει που έτσι πράματα τζαι ας λαλούν οτι "Αμερικανοποιήθηκα".

Έτσι ήρτεν μου να σας τα πώ γιατί εψές εσκέφτουμουν  ότι η κομπλεξικη Πρασινάδα της "Κυπριακής περιόδου" εν υπάρχει πλεόν....Να ζήσω να την θυμούμαι!