Λάιφ ιν Σάιπρους (15)

Η αποφαση για να επιστρέψω Κύπρο δεν ήταν μια αποφαση μεταξύ Αμερικής και Κύπρου. Ηταν μια αποφαση μεταξυ καριέρας τζαι ζωής. Εμιλουσαμεν πριν λιες μέρες με ένα συνάδελφο που ειμαστε στην ιδια μοίρα περίπου, ότι πρεπει να δεχτούμε το γεγονός ότι ζωντας στην Κύπρο η καριέρα μας όπως την εξέραμε τελειώνει. Πρεπει να κτίσουμε μια νέα καριέρα, που ακομα τζαι επιτυχημένη να είναι, δεν θα είναι ποτέ όπως θα ηταν στο εξωτερικό. Η Κύπρος όμως θα μας προσφέρει μια ζωή που το εξωτερικό εν θα εμπορουσε να μας προσφέρει.

Δεν λέω ότι η ζωή στην Αμερική εν μόνο δουλεια. Σιουρα εν ισχύει για ολους. Αλλα στον κλάδο το δικό μου ετσι ηταν. Δουλεια από τις 8:30-9 το πρωί τζαι αν την νύχτα εσχολανα κατά τις 7, ελαλουν ότι εσχόλασα νωρίς. Ασε που επιαινα τζαι τα Σαββατα. Μετα εμεινισκεν μου η Κυριακή. Λίο να καθαρίσεις το διαμέρισμα, λιο να πάεις σουπερμάρκετ, λιο να μιλησεις με την οικογένεια στο Σκάιπ, επερναν τζαι η μια μέρα ξεκούρασης. Τις υπολοιπες μέρες επροσπάθας να πιντώνεις ποτζει ποδά κανενα καφέ, κανενα εστιατοριο Σαββατο νύχτα, καμια μαγειρική. Ημεϊλς 24 ώρες το 24ώρο τζαι το ιδιο τζαι οι έγνοιες.  Τζαι τουτα μετα μια μέρα με κούραση τζαι ενταση στην δουλεια. Στην Κύπρο σχολανω το αργοτερο κατά τις 5. Εχω μέρες που εν μιση μέρα η δουλειά. Φκαινω πιο συχνα εξω, περιποιούμαι τον εαυτο μου παραπάνω, περνω χρονο με την οικογένεια.  Στην ζωη μου στην Αμερική, δεν ειχα χρονο για νέες σχέσεις. Στο πρόγραμμα μονο τις λίες μου φιλίες εμπορούσα να διατηρω. Για σχέση αλλου ειδους δεν ειχα χρονο. Αν υπήρχε μια σχέση άλλη, θα ηταν σιγουρα παραμελημένη.

Από μια μέρα στην άλλη εβρέθηκα από ένα κόσμο σε ένα άλλο τελείως διαφορετικό. Επροσαρμόστηκα ως ένα βαθμο στο νέο τροπο ζωής αλλα δεν θελω ποτέ να πω επροσαρμοστηκα τελείως γιατι μετα  νοιωθω ότι θα είναι ένα βημα πιο κοντα στο να με καταπιεί το «Κυπριακό συστημα» τζαι είναι κατι που δεν θέλω.

Πεθυμώ πολλά πράματα που την Αμερική. Κυριως όμως πεθυμώ καποιες μικρές ελευθερίες. Να ειμαι σπίτι για παραδειγμα με το νυχτικό ή τα εσωρουχα χωρις να φοουμαι ότι ανα πάσα θα κτυπήσει το κουδουνι. Λειπει μου το πράιβασι. Τζαι ενεν ότι εν που ζω με τους γονεις μου. Τζεινο δεν με πειραζει καθόλου. Εν το ουσιαστικό πράιβασι που μου λείπει.

Στον νέο τουτο κόσμο που ζω, παραπάνω σημασία πιάνει το χρώμα του μανικιουρ μου (ναι γιατι τωρα εχω χρονο και για μανικιουρ αγαπητε αναγνώστη), τζαι το γεγονός ότι δεν κάμνω αποτρίχωση τα χέρια μου σε μια χωρα που οι μισοί αντρες εν πιο αποτριχωμένοι από τις γυναίκες.  Στο νέο τουτο κόσμο όμως εχω και χρονο να καλλιεργω νέα χομπυ, να ασχολουμαι παραπάνω με τον εαυτό μου, τον οποιο κακά τα ψέματα τον ειχα παραμελημένο.

Εκλεισα αισίως 7 μήνες επαναπατρισμού…..Περνώ καλα τζαι τουτο εν σημαντικό, αλλα εν σας κρυβω ότι υποβόσκει τζαι μια μεγάλη φοβία. Στην Αμερική, τζαι κυρίως στο πιο πανεπιστήμιο που ημουν πιο πρόσφατα, ημουν περικυκλωμένη από ανθρωπους πολλα πιο εξυπνους τζαι μορφωμένους που μένα. Τουτο με επορωνεν, εκαμνεν με να θελω να φανω αντάξια των προσδοκιών των άλλων αλλα τζαι του ίδιου του εαυτού μου. Με ρίσκο να ακουστώ ψωνάρα, θα σας πω ότι δαμέ που δουλεύκω στο χρυσοπράσινο, ενεν έτσι. Κάθε τοσο θα εβρω καποιον να μιλουμε «επι ισοις όροις». Λειπει μου τουτη η πνευματική πρόκληση δαμε τζαι φοουμαι μην επαναπαυθώ με τουτο. Μεν σκουριάσω….

Στους 7 μήνες του επαναπατρισμού, νοιωθω ότι δεν θέλω να φύω. Μεσα σε τουτους τους δυσκολους καιρούς ειμαι θετική. Περνώ καλα τζαι χαιρομαι που επήρα την αποφαση.  Στα γεράματα, αν καταφέρω τζαι τα φτάσω, θελω να σκέφτουμαι ότι έζησα μια ζωή γεμάτη από ολες τις πλευρές τζαι όταν κοιτάζω πίσω να μην βλέπω ότι το μονο που ειχα ηταν μια καριέρα. Εν σημαίνει ότι δεν θέλω μια καριέρα, αλλα σημαινει ότι δεν θέλω ΜΟΝΟ μια καρίερα. Ετσι λοιπόν ψαχνω ακόμα τις ισορροποίες τζαι παραμένω αισιόδοξη.