+

Εχτες εσυζητησα για τα οσα γίνουνται με δυο ατομα με τα οποια ειχα να βρεθω που πριν τις 3/15 (όπως λαλουμε 9/11). Ο ενας αρνητικός, μες την μιζέρια, να μου λαλεί ότι ανησυχει γιατι πιστευκει ότι σε λιες μερες δεν θα υπάρχει κρατος τζαι ότι πρεπει να σκεφτουμαι την λυση της φυγής σοβαρα. Στο ενδιαμεσο των προτάσεων του, υπηρχεν παντα ενας βαθυς αναστεναγμός τζαι ο τονος της φωνής του ο γνωστός του αγχομένος τόνος.

Ο άλλος ψυχραιμος τζαι χαμογελαστος. Θα περάσουμε δυσκολα, υπάρχουν ατομα σε πολλά δυσκολη θέση, εμεις οφειλουμε να βοηθήσουμε τζαι να προσπαθήσουμε να συνεχισουμε την ζωή μας τζαι να διορθώσουμε τα λάθη του παρελθόντος. Με κριτική σκέψη, να εν ρεαλιστής αλλα ταυτόχρονα να κρατα μιαν αισιοδοξια.

Ο πρώτος εσυρεν με στα πατώματα. Οσο ηρεμος τζαι να εισαι εσυ, εν εισhεν τσανς να μεν σε στείλει στα Τάρταρα. Ψυχοπλάκωμα μεγάλο. Μιζέρια. Εγω σε τουτα εχω αλλεργια.

Ο άλλος εφτιαξεν μου την διαθεση. Εσυμφωνουσα μαζι σου. Ειπαμεν τζαι αλλα για ασχετα θέματα τζαι οντως εκαμεν με να νοιωσω καλα.

Ενιξερω κατά ποσο η στάση που εχει ο καθενας ερκεται μεσα στα default settings μας ή αν είναι επιλογη του καθενος. Νοιωθω ότι ισως εν τζαι τα θκυό μαζι σε συνδυασμό. Η ζωή ποτέ ενεν ουτε μαυρη, ουτε ασπρη, ουτε ριγέ, ούτε πουά.

Η ζωή συνεχιζεται παρ'ολες τις δυσκολίες αγαπητέ μου αναγνώστη τζαι νομιζω αν το κάμουμε με χαμόγελο, οι πιθανότητες επιτυχίας θα είναι πιο μεγάλες.