Φιλοσοφίες της Πρασινάδας (1)

Σήμερα είμαι σπίτι τζαι απλώνω ζάμπα για δεύτερη συνεχόμενην ημέρα. Το πανεπιστήμιο που δουλεύκω εμεινεν κλειστό  επειδή εν σε μια "γειτονιά" κανενα τέταρτο που το κεντρο, τζαι ακόμα να καθαρίσουν τους δρόμους τζαι είπαν μας να μεν πάμεν δουλειά. Ενα μέρος του εαυτού μου είπε "αχ τί ωραία, ακομά μια μέρα οφ, είμαι τζαι αδιάθετη, ήρτεν μου γάντι". Ένα άλλο μέρος του εαυτού μου ομως νευριάζει που εν θα πάει δουλειά γιατί εχω σhίλια πράματα να κάμω στο εργαστήριο. Πειράματα που δουλεύκουν τζαι θέλω να δω πως θα τα τελειώσω να γράψω κανένα πέιπερ, πειράματα που παν σκατά τζαι πρέπει να δω τι θα κάμω μπας τζαι γίνει τίποτε, παραγγελείες του εργαστηρίου που πρέπει να κάμω, τζαι άλλους που περιμένουν να τους δείξω να κάμουν κάτι πειράματα....Εν τζαι ο  "Αρχων" χου μπιλιβς ιν μι τζαι σε συνδιασμό με τις προσδοκίες που εχώ εγώ η ίδια που τον εαυτό μου που δεν θέλω να απογοητεύσω προπάντων εμένα, αλλά ουτε τζαι τζείνον.

Είμαι εργασιομανής τζαι ξέρω το. Είμαι εργασιομανής εξ επιλογής. Αί λαβ μάι τζομπ τζαι για σε τούτο θεώρω ότι είμαι τυχερή γιατί ξέρω ότι ενεν πολλοί που μπορούν να πουν τούτο το πράμα. Στην δουλεία θεωρώ ότι είμαι καλή, τζαι έχω ένα αρκετά καλό βιογραφικό, δημοσιευσεις κτλ. Ειμαι τζαι άνθρωπως που άμα κάμνω κάτι θέλω να το κάμνω καλά...αν ειναι να το κάμω χάλια ή μέτρια, τοτε εν το κάμνω καθόλου,  αλλά εν είμαι καθόλου ανταγωνιστική. Στην δουλειά είμαι δυναμική, παίρνω πρωτοβουλείες, ρισκάρωμ εχώ πολλές ευθύνες τζαι γενικά τα παραπάνω πράματα παιρνουν που το σhερι μου. Εν το επιδιώκω τούτο το πράμα. Απλά νομίζω με τον καιρό θωρεί το ο κάθε καθηγητής τζαι μερικοί συνάδερφοι τζαι πιάνω/διούν μου, τούτο τον ρόλο....Είμαι φιλόδοξη, αλλά ξερω τζαι που σταματούν οι δυνατότητες μου τζαι είμαι ρεαλίστρια.

Στην ζώη εκτός δουλειάς όμως είμαι  το αντίθετο. Είμαι δυνατός τζαι δυναμικός άνθρωπος γενικά αλλά καμία σχέση με την Πρασινάδα στην δουλεία. Είμαι πολλά ευαίσθητη, πληγώνουμε εύκολα, κλαίω, δεν ρισκάρω τζαι γενικά είμαι χαμηλών τόνων, δεν παίρνω ιδιαίτερες πρωτοβουλείες, τζαι είμαι μόνη μου που το 1821. Είμαι τζαι λίο ονειροπαρμένη...στα 28 (τζαι μισόν) αντί να κτυπά το βιολογικόν μου ρολόι τζαι να ονειρεύκουμε μωρά τζαι άντραν τζαι μια δουλειά 9 με 2, ονειρεύκουμε καριέρες τζαι περιμένω το μάγκα πρίγκιπα του παραμυθιού που θα με δεχτεί οπως είμαι. Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες θα μου πεις.... αλλά αρνούμαι να πιστέψω ότι "οι μάγκες δεν υπαρχουν πια, τους πάτισε το τραίνο". "Συν Αθηνά και χείρα κίνει" λαλεί μου τζαι η μάμα μου....τζαι εγώ λαλώ της, να μου δώκει ένα σημάδιν η Αθηνά τζαι θα κινησω τζαι εγώ  τα σhέρκα μου".

Πολλές φορές, πιάνει με το παράπονο, αλλά ξέρω ότι φταίω τζαι εγώ γιατί δεν κάμνω προσπάθειες στη  προσωπική μου ζωή. Αλλά πως να το πω ρε παιδί μου, ενεν του χαραχτήρα μου. Εν μπορώ να προσποιηθώ κάτι που εν είμαι τζαι να κάμνω πράματα εκτός του χαραχτήρα μου. "Έτσι είμαι εγώ, κι ούτε μπορώ, ούτε θέλω ν'αλλάξω" που λαλεί τζαι το τραούδιν. Εν πολλά δύσκολο να δεχούμαστε τους ανθρώπους όπως ένουν τζαι να μεν θέλουμε να τους αλλάξουμε.