Φαντασμαγορικές φαντασίες

Οταν οι αγαπημένοι μου μπλογκερς γραφουν ποστ πιο αραία νευριάζω. Ευτυχως τωρα που εν τζαι το τουίτερ γιατι αν δεν εβπλεπα εστω ενα τουίτ απο την Ποστ-Μπάμπυλον ηταν να ανησυχω πραγματικά. Τζαι όι τιποτε αλλο αλλα εν θα ηξερα τι γινεται με τον λάτιν λάβα. Μα τι θα πει κύριε μου να έχουν ζωή τζαι να μεν γραφουν στα μπλογκς! Σκεφτειται τζαι εμας τους αναγνώστες!

Τελικά ας το παραδεχτούμε. Πολλά μπλογκς τα θκιεβάζουμε για τον ιδιο λόγο που θωρούμε τζαι σήριαλ τζαι ταινίες. Αρέσκουν μας οι ιστορίες τζαι να μαθαίνουμεν για τις ζωες των άλλων. Πολλές φορές θκιεβάζουμεν τον άλλον, νοιωθουμε οικεία μαζί του τζαι οτι τον ξέρουμε μέσω του μπλογκ, ασχετα αν τζείνος αγνοεί την ύπαρξη μας.

Συχνά αναρωτιούμαι γιατί να μπαίνει κάποιος στον κόπο να θκιεβάζει το Πράσινο μπλογκ. Οταν ημουν στην Γιου Ες οφ Έι καποιος μου ειπεν οτι με θκιεβάζει γιατι φανταζεται την ζωη μου μες τα εργαστήρια, με έρευνες, με βακτηρίδια, με Άρχοντες, με ΠαΣχιΦάδες, με μαγειρικές, με φριζαρισμένο μαλλί.... Μετα εσκέφτηκα οτι μπορεί μεν να περιγράφω την ζωή μου οπως ειναι, αλλα ισως ακούεται πιο φαντασμαγορική απο οτι είναι. Ρε μπας τζαι περιπαίζω σας;;; 

Εν σας περιπαίζω! Απλα πάντα τα πραματα εχουν πιο μεγάλο μέγεθος στην φαντασία μας παρα στην πραγματικότητα. Μπορει εγω πχ τον λάτιν λάβα της Ποστ να τον φανταζουμαι ως (εντερ αγαπημένο σας λατιν σελέπριτι), ενω να ειναι απλα ενας άβερεϊτζ αντρας που απλά τυγχάνει να εν λάτιν. Μπορεί να φανταζουμαι την Χουντα οτι εν μια κακούργα που φκαλει φωθκιές που τα μαθκια της τζαι φαρμάτζιην που το στόμα της αλλα στο τέλος να εν απλά μια άβερεϊτζ Κυπραία πεθερά που τυγχάνει να μεν συμπαθεί την Αχάπαρη (πράμα ακατόρθωτο αλλα λέμε τώρα φορ δε σέικ οφ δε αργκιουμεντ!).

Μετά εν τζαι τα στερεοτυπα. Προχτές πχ εθκιεβασα ενα πολλα, κατα την άποψη μου, πετυχημένο τουιτ. Ενας τουιταρας αναρωτιέτουν "να αρχίσω δίαιτα ή απλα να καλλιεργήσω το χιούμορ μου;;;".
 Με βάση τουτη την λογική, τον Ινβίκτους εν πρεπει να τον χωρούν οι πόρτες να περνά! Ομως απο οτι ακουσα τουτο δεν ισχύει. Τα στερεώτυπα ομως μπορεί να υποβόσκουν μέσα μας τζαι να συμβάλουν το πως σχηματίζουμεν μια εικόνα για καποιον που δεν γνωρίζουμε.

Μερικές φορές ερκεται η "απομυθοποίηση". Γνωρίζεις τον αλλον που κοντά τζαι δεν ειναι ακριβώς οτι ειχες υπόψη σου. Νοιώθεις οτι εθκιεβαζες το βιβλίο τζαι τωρα θωρείς την ταινία τζαι ενεν τοσο καλή, ουτε οπως την επεριμένες. Πχ θωρεις αφισες να λαλουν οτι ερκεται ο Κότσιρας τζαι σκεφτεσαι "γιούπι" τζαι μετα θωρεις οτι φερνει τον η ΕΔΟΝ τζαι θελεις να κοψεις τις φλέβες σου γιατι θα επροτιμουσες να μεν ασχολείτουν με κομματικοποιημένες παρατάξεις και λοιπά που εσυ βρισκεις ανούσια (για να το πω ευγενικά).  Παντως αγαπητέ αναγνωστη αν ενα πράμα δεν θα απομυθοποιήσεις ποτέ εν το μαλλί. Υποσχουμαι σου εν φριζαρισμένο. Για τούτο να είσαι σίουρος.

Εν τέλη τι ισχύει;;; Παρουσιαζουμε εμεις μια εικονα του εαυτού μας που ισως δεν ειναι αντιπροσωπευτική;;; Εστιάζουμε στα ελλατώματα μας;; Εστιαζουμε σε λεπτομέρειες;;; Η απλά οπως λαλεί το άσμα "δεν φταίς εσυ, η φαντασίιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιαααααα μου τα φταί-αι-αι-αι-ει....που σ'επλασε οπως ήθελε αυτή";;;;