10

12 Αυγουστου 2001 ήρτα Αμερική για πρώτη φορά.  Ήρτα με την μάμα μου τζαι είχα μόλις κλείσει τα 19. Θυμούμαι τα κλαματα στο αεροδρόμιο τζαι το ταξίδι που μου εφάνηκεν ατέλειωτο....

Θυμούμαι να φτάνουμε στο όφκαιρο διαμέρισμα που μας εβοήθησεν ένας γνωστός να έβρουμε τζαι να σhαιρούμαστε με την μάμα μου που ο σπιτονοικοκύρης μου είσhεν την καλοσύνη να μου βάλει μέσα ένα κρεβάτι τζαι ένα γραφείο. Εν ο ίδιος σπιτονοικοκύρης που έχω μέχρι σήμερα.

Θυμουμαι το κλάμα που έκαμα που έφυεν η μάμα μου τζαι μετα έγινε τζαι η 11η Σεπτ τζαι εφοηθήκαμεν οικογενειακώς. Μετα τον πρώτο χρόνο εμπλοκαρα τον που την μνήμη μου. Μάλλον είχα τζαι μιας μορφής κατάθλιψης. Η μάμα μου επερίμενεν με ονλάιν να μιλήσουμε κάθε νύχτα (ώρα Κύπρου) που εσχόλανα που τα μαθήματα.

Μετα συγκάτοικηση....Στην αρχή ήταν καλά, είχαμε τζαι οι 2 ανάγκη για παρέα αλλά στο τέλος ένας τσακωμός τζαι το άδοξο τέλος επήραν μαζί τους τζαι τες καλές αναμνήσεις.

Μια σχέση εξ αποστασέως, που δεν μετανοιώνω αλλά τζαι δεν θα εξανάκαμνα.

Τρίμηνα καλοκαίρια στην Κύπρο.....

Το πρώτο μου πτυχίο εν με ενθουσίασε τόοοοοσο πολλά. Ήθελα να φτάσει η στιγμή που θα μαθαίνω μόνο για πράματα που με ενδιαφέραν. Στο τελευταίο σεμέστερ είχαν μου μείνει 5 μαθήματα. Τα 2 επέσαν την ίδια ώρα. Επανικοβλήθηκα. Επία στο τμήμα χημείας τζαι είπα τους τζαι είπαν μου να κάμω αίτηση για το διδακτορικό αφου θέλω τζαι το τελευταίο μάθημα του πτυχίου να το κάμω σαν φοιτήτρια διδακτορικού. Έτσι αναγκαστηκα να μείνω στο ίδιο πανεπιστήμιο για διδακτορικο.

Αυγουστος 2005. Ερκετε η Ξιπ για να σπουδάσει τζαι τζείνη. Άλλαξεν η ζωή μου στη  Αμερική. Αρχίζω το διδακτορικο.

Στο διδακτορικό ήβρα το στοιχείο μου. Επορώθηκα. Εξαναήβρα την αγάπη μου για γνώση. Ετέλειωσα το σε χρόνο ρεκορ τζαι με επιτυχία τζαι εσιουρεύτηκα ότι τούτο θέλω να κάμω στην ζωή μου.

Καλοκαίρι του 2009. Η καθηγήτρια μου λαλεί εγω ότι είχα να σου το μάθω έμαθα σου το τζαι τωρα εν καιρός να πάεις αλλού...."έιμ χάι"

Νιοβρη του 2009 αρχίζω ποστ-ντοκ στον Άρχων. Βλέπω την έρευνα να γίνετε τζαι με άλλο τρόπο.....πορώνουμε παραπάνω.

Αυγουστος 2010. Η Ξιπ μετακομίζει Κύπρο. Μπακ το λίβινγκ αλόουν αλλά τουτη την φορά χωρίς καταθλίψεις τζαι πελλάρες. 

Αυγουστος 2011. Πιάνω προαγωγη που τον Άρχων.

Εν δύσκολο να κλείεις 10 χρόνια μακριά που το σπίτι σου. Εν είμαι έτοιμη να κάμω απολογισμο. Εθυσίασα πολλά, εκέρδισα πολλα. 

Εθυσίασα το να είμαι κοντά στην οικογένεια μου τζαι τον τόπο μου. Εκέρδισα την ανεξαρτησία, το να βασίζουμε στον εαυτό μου, το να τα καταφέρνω μόνη μου. Εβαλλα την δουλειά μου προτεραιότητα, τζαι την προσωπική μου ζωή σε δεύτερη μοίρα, αλλά τουτον τον απολογισμό ανέβαλλα τον για του χρόνου που θα γίνω 30.

Νοιώθω ικανοποιημένη με τον εαυτό μου για όσα εκατάφερα τζαι για όσα ακόμα προσπαθώ να κατεφέρω τζαι εν νομίζω να τα εκατάφερνα αν εμέινισκα Κύπρο. Αλλά θα νοιώθω για πάντα μέσα μου τυψεις που αφήνω πίσω την οικογένεια μου, αν τζαι πάντα τους είχα συμπαραστάτες.

10 χρόνια με τα καλά τους τζαι με τα κακά τους. Με απέραντες ώρες στα αεροδρόμια τζαι κλαμα, με μοναξιά, αλλά τζαι με εμπειρίες τζαι επιτυχίες. Τιποτε δεν χαρίζετε στην ζωή. Όπως ελάλεν τζαι η καθηγήτρια μου στο διδακτορικό, "δεαρ ις νο σατς θινγκ ας έι φρι λαντς". Αμερικανιά, αλλά έτσι ένι...τα αγαθά κόποις κτώνται....Γι'αυτό εστιάζω στα καλά τζαι συνεχίζω ακάθεκτη. Όσπου να αποφασήσω αν θα δοκιμάσω να πάω πίσω Κύπρο (εαν και εφόσον έβρω δουλεια) ή αν θα πάω Ευρώπη ή αν θα μείνω δακάτω....Το μέλλον θα δείξει...