Δεμένη

Οι στιχοι μιλουν για όσους ζουν εγκλωβισμένοι στα θέλω των άλλων, για οσους την ζωή τους την κυβερνά το κοινωνικό πρέπει, το τί θα πει ο κόσμος, για οσους ζουν υπο την υπερπροστασία των γονιών που στερει απο τα παιδιά τους την ελευθερία, για οσους στην προσπάθεια να μην καμουν τα λαθη των γονιών τους, κάμνουν τελικά τα ιδια, για οσους ζουν σε χρυσό κλουβί, για οσους εν εμαθαν να καμνουν μόνοι τους τις επιλογές τους, για οσους μοιρολογούν, για οσους έχασαν τον εαυτό τους, για οσους ζουν μέσα απο τις ζωές των άλλων, για οσους νοιωθουν οτι θελουν αλλα εν μπορουν.


Η μουσική εχει ένα σπαραγμό και ενα ρυθμο που σε παροτρίνει να σπάσεις τα δεσμά, να βγεις απο το χρυσο κλουβί και να ανοιξεις τα φτερά σου να πετάξεις, να ανοιξεις τα μάτια σου να δεις τον κόσμο, να πιστεψεις οτι αμα θέλεις μπορείς, να ξεφυγεις απο οσα λεν οι στιχοι. Γιατί οπως ειπε και ο Επίκτητος, κανείς δεν μπορεί να είναι ελεύθερος, αν δεν είναι κύριος του εαυτού του. 

Τα πιο πάνω ειναι μερικές απο τις σκέψεις μου οταν ακούω τουτο το τραγουδι με το οποίο εκόλλησα.........

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης, Ερμηνεία, Νατάσσα Μποφίλιου

Μεγάλωνα στην τσέπη του πατέρα μου
δεμένη μ' αλυσίδα στα κλειδιά του
με τ' όνομα, τ' αμάξι και τα σπίτια του
και μ' όλα τα μεγάλα όνειρα του

Μεγάλωνα στης μάνας μου τα δάκρυα
σαν σκάλισμα σε βέρα από πλατίνα
που έβγαζε και άφηνε στην άκρια
καθώς έπλενε πιάτα στην κουζίνα.

Τι με ρωτάς,
τι να σου λέω, εδώ τα βλέπεις
θες με κρατάς
κι αν δε σου κάνω με επιστρέφεις

Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω
μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο

Μεγάλωνα γι' αυτούς περιμένανε
και ύστερα για χάρη κάποιου ψεύτη
και μέρα με τη μέρα αντί για μένανε
τη μάνα μου αντικρίζω στον καθρέφτη