Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016

Το πιάτο άρχισε να ξαναγεμίζει

Μέσα του Οκτώβρη του 2005 άρχισα να δουλεύκω στο εργαστήριο που έκαμα το διδακτορικό μου. Την ίδια μέρα εξεκίνησαν και δύο άλλοι συμφοιτητές μου Κινέζοι. Εφώναξεν μας τζαι τους τρεις οι καθηγήτρια στο γραφείο της για να μας δώσει διάφορες γενικές πληροφορίες για το εργαστήριο. Ανάμεσα στα πολλά, μας έιπε και κάτι που θυμούμαι πάρα πολλά έντονα. Μας είπεν οτι θα μας διά δουλειά μέχρι να της πουμε να σταματήσει. Συγκεκριμένα είπεν μας "let me know when your plate is full" και θα ξέρω ότι τζείνο εν το σημείο που πρέπει να σας αφήσω απλά να τελειώσετε όσα έχετε πριν σας δώσω κάτι άλλο.

Τα κινέζικα πιάτα εγεμώσαν σύντομα. Το ένα μάλιστα αποχώρησε στον ένα χρόνο, το άλλο εμεινε ως το τέλος και αποφοιτησε ένα χρόνο μετά που μένα. Το κυπριακό πιάτο όμως, ήταν όπως τα πιάτα σε κυπριακό μπουφε. Τζαμέ που νομίζεις οτι εν θα χωρεί ούτε  ακόμα ένας κόκκος ρυζιού, τελικά χωρεί ένα ολοκληρο κομμάτι λαζάνια.

Κάθε τόσο η καθηγήτρια μου ερώταν με αν εγέμωσεν το πιάτο μου αλλά πάντα ελάλουν της οτι χωρεί ακόμα. Στον ανάμιση χρόνο είπεν μου η καθηγήτρια αν μπορώ να κάμνω και την μάνατζερ του εργαστηρίου και φυσικά είπα ναι.

Την τελευταία μέρα μου στο εργαστήριο, εμάζεψεν τους ουλλους η καθηγήτρια και ειπεν τους οτι απο Δευτέρας πρέπει να μάθουν να ζουν στην "μετα-Πρασινάδας εποχη" τζαι εγω, περιττόν να σας το πω, απέκτησα 37 εκατοστά τζαι εγινα θκυό μέτρα.

Ο λόγος αγαπητέ αναγνώστη που δεν εγέμωσε ποτέ το πιάτο είναι γιατί τουτη η καθηγήτρια έκαμνεν με να νοιωθω χρήσιμη τζαι να πιστεψω ότι η σκληρή και καλή δουλειά πιάνει τόπο τζαι ανταμοίβεται.

Φυσικά η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι ο ανταγωνισμός που ένοιωθα απο τους άλλους. Παρ'όλο που δεν ειμαι καθόλου ανταγωνιστική με τους άλλους, καταλαβαίνω οτι πολλές φορές οι συνθήκες κάμνουν τον ανταγωνισμό αναπόφεκτο. Απο τους πιο παλιους ένοιωθα ανταγωνισμό. Οι πιο νέοι απλά εκτιμούσαν το γεγονός οτι δεν είχα κανένα προβλημα να τους δείξω όσα ξέρω.

Μετά στο ποστ-ντοκ μου, μια παρόμοια ιστορία.  Μετά απο ένα χρόνο στο Αρχοντικό εργαστήριο, πήρα προαγωγή και αυξηση μισθού κατα 20%! Ο Άρχων έγινε υπεύθυνος του τμήματος και εγω μανατζερ του εργαστηρίου για να τον βοηθώ αφου θα ελειπε απο το εργαστήριο παραπάνω ώρες. Την πρώτη μέρα στο Αρχοντικό εργαστήριο, ο Άρχων είπεν μου οτι η φιλοσοφία του είναι "in my lab, I give people independence. Unfortunately that means that they either swim or drown". Εγώ τελικά εκολύμπησα.

Μετά ήρτα στα πάτρια εδάφη με αυτοπεποίθηση οτι μπορώ τζαι δαμέ να κολύμπησω μετά απο τούτες τις εμπειρίες.

Τέλος του Νιόβρη κλείω 4 χρυσοπράσινα χρόνια. Στα σχεδόν πρώτα 3 χρόνια, το πιάτο μου ήταν πάντα όφκαιρο γιατί ποτέ δεν εβαλε κανένας κάτι πάνω που να εν ουσιαστικό τζαι δεν εκολύμπησα γιατί δεν ήβρα ποτέ θάλασσα. Ούτε μια λιμνούλα, ούτε μια λάντα που τζείνες που μεινισκουν μετά τα νερά.

Μέχρι που ήβρα την δουλειά που έχω τωρα. 

Μιά μέρα ετηλεφώνησε μου η υπευθυνη του τμήματος να πάω στο γραφείο της. Ηθελε να μου πει, οτι θεωρεί οτι εχω μεγάλο ταλέντο στην διδασκαλία και στο μανατζμεντ και οτι θέλει με να αναλάβω μια αρμοδιότητα που εχει αρκετές απαιτήσεις και δυσκολίες αλλά πιστευκει οτι μπορώ να τα καταφέρω και μάλιστα πάρα πολλά καλα. Αυτές τις μέρες θα αναλάβω αυτη την αρμοδιότητα που εν μια αρκετα σημαντική θέση στην δουλειά και που θα ειναι για μένα το πρώτο σκαλί για να ανεβώ πιο ψηλά στη σχολή. Κάθε μέρα μου βάλλουν τζαι κάτι μέσα στο πιάτο μου τζαι εγώ το απολαμβάνω γιατί για μένα το πιο σημαντικό συναισθημα ειναι να νοιώθω χρήσιμη. Ναι, το επωφελούνται οι άλλοι στο μάξιμουμ, αλλά το επωφελούμαι τζαι εγω.

Μετά που σχεδόν 4 χρόνια νοιώθω αυτο το συναίσθημα που ένοιωσα στις 2 περιπτώσεις που σας έγραψα. Ο λόγος που τα γράφω ειναι γιατί επέρασα μια φάση μεγάλης απογοήτευσης στην Κύπρο....επιστεψα οτι για να ξανανοιώσω αυτο το συναίσθημα θα έπρεπε να φύω. Ευτυχως όμως τελικά, την ύστατη στιγμή άλλαξε κάτι. 

Τούτα ούλλα εθυμηθηκα τα σήμερα γιατί ένας απο τους πρώην μάστρους μου δαμέ στα πάτρια εδάφη ήρτεν γκεστ σταρ για κάτι διαλέξεις στην δουλειά μου. Και ήταν το ύφος του αλλαγμένο....εμίλαν μου διαφορετικά..... ή τουλάχιστον εγώ έτσι ένοιωθα. Ερώτησε με αν ειμαι ευχαριστημένη και ειπα του ναι ειμαι πολλά ευχαριστημένη σε τούτη τη δουλεια. 

Γράφω τα τούτα γιατί συναντώ συχνά απογοητευμένους ανθρώπους. Τζαι εγώ έξάλλου ημουν μια που τζείνους μέχρι πέρσι. Ειχα απογοητευτεί ακόμα τζαι εγώ, που είμαι ένας απο τους πιο αισιόδοξους ανθρώπους που ξέρω. 

Γράφω τα τούτα για να τα έχω να τα θκιαβάζω οταν απογοητευτώ ξανα....εν αναποφευκτο, αλλά τουλάχιστον τωρά ξέρω οτι ο τροχός όντως γυρίζει και στην Κύπρο.

Γράφω τα για να θυμούμαι οτι μετά που τις καταιγίδες φκαίνει ουράνιο τόξο.

Παρασκευή 20 Μαΐου 2016

Τελικά, θα μείνω!

Το "εμετάνοιωσες που ήρτες πίσω Κύπρο" είναι η ερώτηση που ακούω πιο συχνά. Στην δεύτερη θέση με μικρή διαφορά ερκεται το "πότε θα παντρευτείς και/ή να κάμεις μωρά;" Προς το παρόν αγνοούμε τη δεύτερη ερώτηση και συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας με την πρώτη.....

Την απάντηση στην πρώτη ερώτηση την επήρα πριν λίγες μέρες. Δεν εμετάνοιωσα....και τελικά θα μείνω στο χρυσοπράσινο φύλλο!

Όσοι ακολούθησαν την κάθοδο μου προς Κύπρο (γιατί εν κάθοδος...ουλλα αφου δαμέ παίρνουν την κατιούσα) ξέρουν ότι πρώτα ήβρα δουλειά τζαι μετά ήρτα. Σε τζείνη την δουλειά άντεξα 1 χρόνο και 9 μήνες. Τους τελευταίους 9 μήνες τους άντεξα γιατί παράλληλα εδίδασκα ένα μάθημα και σε ένα πανεπιστήμιο. Ήξερα ότι στα 2 χρόνια θα έρκετουν και η μονιμοποιήση. Για μένα ήταν μονιμοποιήση της βαρεμάρας και του βολέματος γιατί θα εμπορούσα να μείνω, να εισπράττω τον καθόλου κακό μισθό και να κάθουμε σε μια ωραιότατη καρεκλουδα χωρίς να κάμνω πολλά-πολλά.

Η καλύτερα μέρα που είχα σε τζείνη την δουλειά ήταν η μέρα που επαραιτήθηκα. Ειχα φτάσει στο σημείο που πλέον δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου τζαι ως αποτέλεσμα ήμουν μέσα μέσα στα νευρα. Η επαγγελματική εναλλακτική που είχα ήταν να αναλάβω ως πάρτ τάιμ καθηγήτρια μερικά μαθήματα σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Είχε φύγει μια καθηγήτρια που είχε μόνιμη θέση και την αντικαθιστούσα. Και έτσι έγινε. Το ένα μάθημα έφερε το άλλο και επέρασε ένας χρόνος (ως και στα ελληνικά εδίδαξα....κάτι ομως που θα ήθελα να ξεχάσω)...... Τη διδασκαλία την αγαπούσα πάντα έτσι ένοιωθα πως τουλάχιστον έκαμνα κάτι που αγαπούσα και που με έκαμνε να περνώ καλά, άσχετα αν δεν ήταν και οι καλύτερες συνθήκες.

Πέρσι το καλοκαίρι έτσι εποχη, άνοιξε επιτέλους η φουλ τάιμ θέση για την δουλειά που ήδη έκαμνα εγω. Σε γενικές γραμμές, ποτέ μου δεν εδημιούργησα κανένα προβλημα, τα επίαινα καλά με τους συναδέλφους, δεν είχα ποτέ κάτω απο 4.8/5 στις αξιολογήσεις των φοιτητών και φαινομενικά θα έπρεπε να επιανα εγώ την θέση. Στο κάτω κάτω εκαμνα ήδη την δουλειά και μάλιστα καλά (απο οτι ελέγαν οι υπολοιποι).

Επέρασα το καλοκαίρι στην αναμονή......μια αναμονή με κακό προαίσθημα... Ουλλοι ελαλούσαν μου σιγα, θα σε πιάσουν εσένα, που να έβρουν καλύτερη; Ομως εγώ είχα ένα κακό προαίσθημα και συνήθως σε έτσι πράματα δεν πέφτω έξω.

Εν το μεταξύ το καλοκαίρι άνοιξε και άλλη θέση παρτ τάιμ σε πανεπιστήμιο και με εκαλέσαν για ίντερβιου. Δύο εβδομάδες μετά μου είπαν ξέρεις ήρτες δεύτερη....δεν με επέιραξεν όμως γιατί εμαθα ποιον επιάσαν και εψαξα και είδα οτι είχε ένα καλό βιογραφικό, αρκετά παρόμοιο με το δικό μου.

Τον Σεπτέμβρη, 10 μέρες πριν αρχίσουν τα μαθήματα με καλουν για ιντερβιου για την "θέση που έκαμνα ήδη την δουλεια". Απο την στιγμή που επάτησα μέσα στο ιντερβιου εκατάλαβα ότι τα πράγματα ήταν εναντίον μου γιατί ενοιωθα την μεγάλη επιθετικότητα μερικών.

Είχα δίκαιο τελικά. Μου ανακοινώθηκεν λίγες μέρες μετά ότι εβρεθηκε ένας άλλος "πολλά καλύτερος που μένα" και δεν εμπορούσαν να παραμερίσουν το γεγονός ότι ήταν "τόσο καλύτερος που μένα". Είπαν μου να μείνω ως πάρτ τάιμ να κάμνω άλλα μαθήματα, αλλα επειδή έχουμε και κάποια αξιοπρέπεια και αυτοεκτίμηση είπα τους "ούτε να το σκέφτεστε!".

Με την έναρξη της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς το ίνμποξ μου στο φέισμπουκ εγέμωσεν με μηνύματα φοιτητών. "Κυρία που εφυες και αφησες μας;;" "Κυρία ο νέος που μας εφέραν εν χάλια, ενιξέρει καν αγγλικα."

Και έτσι για πρώτη φορά στην ζωή μου έμεινα άνεργη.....Απο τον Σεπτέμβρη ως τον Νιόβρη έζησα μια απο τις χειρότερες φάσεις της ζωής μου. Είχα και 4 κηδείες, οι 3 πολύ κοντινων προσώπων. Άλλες τες επεριμέναμεν, ενώ η μιά ήταν τελείως ξαφνική. Και συν τοις άλλοις έκαμεν ο παππούς μου μια εγχείρηση και έκατσε 2 εβδομάδες στο νοσοκομείο. Ευτυχώς με τον παππού η εξέληξη ήταν καλή.

Έτσι λοιπόν έκλαια και για τους χαμούς των ανθρώπων αλλά και για μένα....Έγινα το παιδί για όλες τις δουλειές και ήμουν στα πρόθυρα κατάθλιψης.....Είχα πάρει απόφαση οτι αν ως τις γιορτές των Χριστουγέννων δεν βρεθεί κάτι τότε θα εψαχνα εντατικά για εξωτερικό, ίσως κάπου πιο κοντά αυτή τη φορά.

Τέλη Νοεμβρίου ενώ η ψυχολογία μου ήταν στο πάτο, μου τηλεφωνούν να με ρωτήσουν αν ακόμα ενδιαφέρομαι για αυτή τη δουλειά που είχα πάει για ιντερβιου το καλοκαίρι αλλά ειχα έρθει δευτερη και καταΐδρωμένη. Δεν ελειτούργησεν το θέμα με τον τυπά και είπαν μου αν μπορώ να πάω.  (Τυπά θένξ! Έτσι δώρο εν μου έκαμε ποτέ κανένας!) Τους είπα φυσικά οτι δέχομαι. Και έτσι αρχισε να γυρίζει ο τροχός. Τα κάτω ήρθαν πάνω! Αρχισα παρτ τάιμ αλλα ήμουν εκει καθημερινά και έκαμα ότι μπορούσα για να αναπληρώσω τα κενά που αφήσεν ο τυπάς στους φοιτητές.

Εκαμα την δουλειά μου όσο καλύτερα εμπορούσα. Για πρώτη φορά στην Κύπρο ένοιωθα ότι ήβρα μια δουλειά που μου ταιρκάζει τζαι της ταιρκάζω. Μια δουλειά που εν οργανωμένη και που υπάρχει πρόγραμμα και τάξη, όπως δηλαδή μου αρέσκει! Μια δουλειά που με εμπνέει τζαι που απολαμβάνω. Το προαίσθημα μου τούτη την φορά ήταν καλό.

Πριν λίγες μέρες μου είπαν οτι εκτιμούν πάρα πολύ όσα έκαμα για τζείνους αλλά και για τους φοιτητές, το ομαδικό μου πνεύμα και την εργατικότητα μου και ότι ομόφωνα αποφάσισαν ότι απο τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά θα συνεχίσω ως φουλ τάιμ μόνιμη καθηγήτρια!

Απο το ναδίρ βρέθηκα στο ζενίθ. Τελικά ήβρα τζαι εγώ μια γωνιά στην Κύπρο που με κάμνει να νοιώθω δικαίωση. Τελικά θα μείνω! Δεν είναι η μονιμότητα τζαι ο μισθός, ούτε είναι όλα τέλεια σε αυτή τη δουλειά, αλλά είναι μια δουλειά που μου αρέσκει, την απολαμβάνω, με κάμνει να νοιώθω χρήσιμη και που νοιώθω οτι είναι ίσως ότι καλύτερο θα μπορούσε να μου τύχει στην Κύπρο.

Μια φίλη μου είχε πει, τότε οταν ήμουν στα μαύρα μου, οτι ισως είναι a blessing in disguise. Οταν είσαι στα μαύρα σου δυστυχως τούτο δεν μπορείς να το πιστεψεις. Ακόμα και εγω που είμαι εκ φύσεως θετικός άνθρωπος και δεν εμπορούσα να το δεχτω.  Άλλοι μου έλεαν οτι ο Θεός εν μεγάλος, αλλά εγω δεν πιστεύκω σε έτσι πράματα. Άλλοι μου ελάλουν οτι τουτο εν αποδειξη ότι εγω εν καμνω για τούτο το τόπο.  Ποίος ξέρει, μπορεί να απογοητευώ ξανά, αλλα μετά απο 6 μήνες, νομίζω οτι δεν πέφτω έξω.

Τωρά που το σκέφτουμαι, το αν εμετάνοιωσα που ήρτα εν ίσως ενα ερώτημα που εν θα απαντηθεί ποτε. Το σίγουρο ομως είναι οτι για πρώτη φορά μετά τα 3.5 χρονια επαναπατρισμού, είναι ότι μαλλον ήρθα για να μείνω στο χρυσοπράσινο.






Τετάρτη 6 Απριλίου 2016

Ντου γιου σπικ ίνγλις;;;

Τω καιρώ εκέινω που ήμουν στην Αμερική (Ήντα τζαιρούς εφτάσαμεν να λαλώ ετσι φράσεις για την Αμερικάνικη μου ζωή), οταν με ερωτούσαν πως και μιλώ έτσι καλά αγγλικά,  απαντούσα οτι είμαι παιδι ιδιωτικού αγγλόφωνου σχολείου και ότι γενικά στην Κύπρο μιλουμε καλά αγγλικά. Τουλάχιστον εσκέφτουμουν, έμεινεν μας κάτι καλό που τον τζαιρό των Εγγλέζων.

Ο ερχομός μου στην Κύπρο ομως, μου απέδειξε οτι τελικά η απάντηση μου ηταν λάθος! Μα τελείως λάθος! Το ότι ειμαι παιδι ιδιωτικού σχολείου (και μάλιστα απο το δημοτικό) ειναι μια λογική εξήγηση. Οταν ομως βλέπω τους συμμαθητές μου που το σχολείο, που μάλιστα εσπουδάσαν και Αγγλία μετα, να βάλλουν στάτους στο φέισμπουκ στα Αγγλικά, θέλω να αυτοπυρποληθώ. 

Πριν 2 χρόνια εζητησεν μου μια πρίχτισσα ξάδερφη που θωρώ σπάνια, αν μπορώ να βοηθήσω στο να διορθώσουμε τα αγγλικά μιας εργασίας της κόρης της. Καθώς έβλεπα την εργασία, ήμουν φτυστή τζείνον το εμότζι που πετάσσουνται τα μάθκια του πόξω! Δεν εκαταλάβαινα τι ήθελε να πει ο φοιτητής/ποιητής! Επέρασεν που το μυαλό μου ότι ίσως να μην ήταν καν αγγλικά! Ειπα της πρίχτισσας οτι λυπουμαι αλλα τουτη η εργασία δεν σάζεται και αν ημουν εγω ο καθηγητής θα της εβαλα ενα ωραιότατο F και θα την έβαλα στο αρχείο μου με τη συλλογή φοιτητικών μαργαριταριών. Μετά με ενημέρωσαν (από το κοντρόλ) οτι η εργασία ηταν γραμμένη στα ελληνικά και οτι αυτό που είδα ηταν το προϊόν του γκούγκολ τράσνλεϊτ! Τζείνη την στιγμή εμοιαζα με το εμότζι που του φεύκει ολόκληρη η κάτω γνάθος!

Τα τελευταία 2 χρόνια που διδάσκω σε πανεπιστήμιο, ειδα όλων των ειδών αγγλικά. Απο τέλεια μέχρι να μου γράφουν stactiar αντί structure!

Τωρά ειμαι σε φάση όπου οι φοιτητές ειναι πιο ψηλού ακαδημαϊκού επιπέδου και η πλειοψηφία ειναι και ξένοι ετσι εγλύτωσα απο τα πολλά μαργαριτάρια (αν και αυτό δεν εμποδισεν κάποιο να μου γραψει σε εξέταση ότι το DNA που μπαίνει σε ένα ιό goes viral!)


Υ.Γ. Ασχετο υστερόγραφο. Θυμάστε τον Πασχιφά;; Να σας ενημερώσω τότε οτι μετα το Σικάγο, επίεν ΝΑSΑ. Εκεί απέκτησε μπλέ μαλλια, μια φιλενάδα και 2 κάττους. Τωρά εκαμεν δική του εταιρεία που προμηθεύει διάφορα πράματα που χρειάζεται κάποιος για να καμνει science at home και ζει στην Καλιφόρνια. Επίσης εγινε αρκετά γνωστός και γραφουν συχνά για τζείνον διαφορα επιστημονικά περιοδικά. Οι φανέλες του παραμένουν σχισμένες.