Μήνυμα απο ένα αναγνώστη

Αγαπητή Πρασινάδα,

.
.
.
.
.
.
.
.
.

Μη με ρωτήσεις γιατί σου τα λέω αυτά, γιατί ούτε εγώ δεν έχω την απάντηση. Ίσως γιατί είναι ευκολότερο, όσον αφορά κάποια θέματα να ανοιχτείς σε κάποιον άγνωστο παρά σε κάποιο δικό σου άτομο.

Θα ήθελα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σου αυτά τα γεγονότα, και θα σε παρακαλούσα εάν είναι εφικτό, να το μοιραστείς και σύ μαζί με τους αναγνώστες σου.

Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου,
Ρ

----------------------------------------------------------------------------

Όταν ερωτεύεσαι την καλύτερη σου φίλη
 
Ήταν Ιούλιος όταν πήρα την απόφαση να της μιλήσω. Ένιωθα τόσο έντονα συναισθήματα, που δεν μπορούσα να πάρω κι άλλη αναβολή. Ηδη το είχα καθυστερήσει αρκετά. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωθα τόσο δυνατά συναισθήματα για κάποιο άτομο. Έτσι λοιπόν, μετά από αρκετές αναβολές κανονίζεται η πολυπόθητη συνάντηση… Δεν θυμάμαι να έχω νιώσει ποτέ ξανά τόσο αγχωμένος. Παίρνω βαθιές ανάσες και αρχίζω να εξωτερικεύω και να περιγράφω τα συναισθήματά μου. Ακολουθεί μια σιωπή, μια αμηχανία. Καμία ανταπόκριση, καμία απάντηση.. φεύγει με μάτια βουρκωμένα.

Μερικές μέρες μετά, βλέποντας τυχαία κάποιες φωτογραφίες από τα μαθητικά μου χρόνια στο δημοτικό, συνειδητοποίησα πως είναι και αυτή μέσα. Συνειδητοποίησα πως ήταν πάντα εκεί.. Την γνώριζα από τότε, χωρίς να της είχα δώσει ποτέ την απαιτούμενη σημασία, χωρίς να την θυμάμαι καν, έστω κ’ αν μικροί ήμασταν στην ίδια τάξη. Ξαφνικά αντιλήφθηκα πως ήταν παντού, στις σχολικές χορωδίες, στις συγκεντρώσεις, και πιο μετά την θυμάμαι να στέκεται μαζί με την κολλητή της στις στάσεις του λεωφορείου. Στο δημοτικό, στο γυμνάσιο, στο λύκειο, όπου έγινε και η επίσημη γνωριμία, κι απ΄ όπου ξεκίνησε μια μακροχρόνια σχέση αμοιβαίας συμπάθειας και φιλίας. 8 χρόνια μετά, ήμασταν δύο πολύ καλοί φίλοι. Ίσως και κάτι παραπάνω.

Στη συνέχεια ακολούθησε ο στρατός και μετά οι σπουδές. Εγώ Κύπρο, αυτή στο εξωτερικό. Με όλους σχεδόν τους σχολικούς μου φίλους είχα χαθεί, εκτός από αυτή. Αυτή ήταν μέσα στα ελάχιστα άτομα που κράτησα επαφή.

Ή περίοδος που μεσολάβησε ήταν περίεργη, ιδιόρρυθμη, παράξενη. Και αυτό γιατί υπήρχαν 2 φάσεις. Η 1η φάση συνέβαινε όταν περνούσαμε χρόνο μόνοι μας, δείχνοντας να θέλει και η ίδια να προχωρήσουμε και να εξελίξουμε τη σχέση μας σε κάτι πιο ισχυρό. Η 2η φάση συνέβαινε όταν ήμασταν ανάμεσα σε φίλους, δείχνοντας πως δεν τρέχει κάτι μεταξύ μας, κρατώντας κάποιες αποστάσεις ασφαλείας. Ήταν μια περίοδος που ήμασταν σε κάτι ενδιάμεσο, κάτι πολύ περισσότερο από καλοί φίλοι και κάτι πολύ λιγότερο από κανονική σχέση. Στην αρχή το καταλάβαινα. Θεωρούσα πως είναι λογικό να χρειάζεται χρόνο, ώστε να το σκεφτεί και να ξεκαθαρίσει τα συναισθήματα της. Είχα κάνει αρκετές τρέλες στη προσπάθεια μου να την κάνω να νιώσει άνετα. Ποτέ μου δεν άκουα τη λογική, κάνοντας πάντα αυτό που λέει η καρδιά. Ίσως αυτό να ήταν και το μοιραίο λάθος.
Περνούσε όμως ο καιρός, οι μέρες, οι μήνες, χωρίς να αλλάζει κάτι. Αρχίσαμε να εγκλωβιζόμαστε σε αυτή την ενδιάμεση κατάσταση, πράγμα που άρχισε να με προβληματίζει και να με κουράζει. Αυτή έδειχνε να βολεύεται με τη κατάσταση, σε αντίθεση με μένα, που όσο περνούσε ο καιρός χωρίς να αλλάζει τίποτα, η κατάσταση αυτή άρχισε να με πνίγει. Έπρεπε να γίνει κάτι και σύντομα. Είχα την αίσθηση της όλης φάσης σαν μια αλυσίδα στο λαιμό μου, που όσο περνούσε ο καιρός με έπαιρνε όλο και πιο κάτω στο βυθό.

9 μήνες μετά, παίρνω ένα γραπτό μήνυμα που έλεγε πως θέλει να μείνουμε φίλοι, όπως είμασταν παλιά. Για μένα όμως, τίποτα δεν ήταν όπως παλιά. Όλα είχαν αλλάξει. Δεν μπορούσα να σβήσω όλα όσα ένιωθα και να γυρισω πίσω. Δεν μπορούσα να την δώ σαν μια φίλη. Τότε λοιπόν, με βαριά καρδιά, αποφάσισα να ακούσω τη λογική και να της πω πως πρέπει να ξεκόψουμε για λίγο, όπως και έπραξα. Στην αρχή δεν το δέχτηκε, δεν έκανε όμως και καμία ουσιαστική προσπάθεια για να το αποτρέψει. Όσο περνούσε ο καιρός, επιβεβαιωνόταν πως αυτή η απόφαση ήταν και η σωστή. Σκεφτόμουν πως εάν δεν ήθελε να με χάσει από τη ζωή της, όπως έλεγε, θα έκανε έστω και μια προσπάθεια για να με κρατήσει.

Δεν το έκανε όμως, και κάτι μου λέει πως ο λόγος που δεν το έκανε είναι γιατί και η ίδια το ήθελε αυτό, έστω και αν αρνιόταν να το παραδεχτεί.
Από τότε δεν την έχω συναντήσει ξανά, και σιγά σιγά χάσαμε κάθε επαφή. το τραγικό είναι ότι πάθαμε αυτό που και οι δύο φοβόμασταν και που προσπαθούσαμε να αποφύγουμε. Παρόλα αυτά, εύχομαι να είναι καλά και να περνά καλά όπου και να βρίσκεται. Κάτι μου λέει όμως πως αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου δεν έχει κλείσει οριστικά, κι αυτό γιατί δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να πούμε το τελευταίο αντίο.





Ο καλύτερος μου φίλος - Άδειασμα
 
Αγαπημένε μου φίλε, υπάρχουν κάποια πράγματα τα οποία δεν τα γνωρίζεις, και πολύ πιθανόν να μην τα μάθεις ποτέ.

Εκείνη την περίοδο είχαν συμβεί διάφορα περιστατικά τα οποία με είχαν επηρεάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μπορώ να πω πως αν δεν ήταν η ποιο δύσκολη, ήταν από τις ποιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου. Μια περίοδος που ήθελα και είχα ανάγκη, το λιγότερο από τα πιο δικά μου άτομα, να είναι δίπλα μου και να με στηρίξουν. Πολλές φορές είσαι με την ιδέα πως οι πραγματικοί φίλοι στις δύσκολες στιγμές φαίνονται, κ’ εκεί τρώς ένα ισχυρό χαστούκι που δεν πρόκειται να το ξεχάσεις ποτέ για το υπόλοιπο της ζωής σου.

Εκεί που περνάς μια δύσκολη φάση και περιμένεις από τον καλύτερο σου φίλο την στήριξή του, τη συμπόνια του, εκεί που περιμένεις να είναι δίπλα σου, να σε βοηθήσει, να σε καταλάβει, ο ίδιος πιάνετε από ένα λάθος το οποίο είχες κάνει τη συγκεκριμένη περίοδο και ξαφνικά επιλέγει να το χρησιμοποιήσει ως τον λόγο, ως την κύρια αιτία, έτσι ώστε να δώσει τέλος σε μια παιδική, μακροχρόνια σχέση ισχυρής φιλίας.

Σου έρχεται μια κεραμίδα στο κεφάλι. Στην αρχή λες πως δεν είναι δυνατό, δεν μπορεί, είναι μια φάση που θα περάσει και θα ξεχαστεί. Είσαι με την ιδέα πως στο τέλος η παρεξήγηση θα λυθεί και όλα θα γίνουν όπως ήταν πριν. Αποφεύγεις να το πιστέψεις. Είναι αυτό που λέμε «το πρώτο σοκ». Με την απόσταση όμως που δημιουργείται και βλέποντας τις προσπάθειες επανασύνδεσης που κάνεις να καταλήγουν στο κενό, βλέποντας πως ότι και να κάνεις, ότι και να πεις δεν υπάρχει ανταπόκριση, βλέποντας τις γέφυρες επικοινωνίας να γκρεμίζονται η μια μετά την άλλη, αρχίζεις να το συνειδητοποιείς. Είναι πλέον ξεκάθαρο πως η απόφαση έχει παρθεί.

Ένα χρόνο μετά, αρχίζεις να το χωνεύεις και να συμβιβάζεσαι. Αλώστε, πρέπει να το αφήσεις πίσω και να προχωρήσεις με τα καινούρια πλέον δεδομένα. Σκέφτεσαι ότι το άτομο που περίμενες να σε καταλάβει και να σε στηρίξει, αντί αυτού, στεκόταν στη γωνία περιμένοντας να αρπάξει την ευκαιρία την κατάλληλη στιγμή, έτσι ώστε να απαλλαγεί από την παρουσία σου. Απογοήτευση; Δεν ξέρω πώς να περιγράψω με λέξεις αυτό το συναίσθημα.

Στη πορεία αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι το λάθος σου, μάλλον δεν ήταν η πραγματική αιτία, αλλά η αφορμή για να παρθεί η απόφαση. Η αιτία ποια ήταν; Γιατί πάρθηκε αυτή η απόφαση; Γιατί δεν σου δόθηκε καν η ευκαιρία να επανορθώσεις; Διάφορα ερωτήματα περιτριγυρίζουν το μυαλό. Ερωτήματα που θα μείνουν αναπάντητα. Ερωτήματα που ίσως και να μην έχουν καμία σημασία.