Πριν 11 χρόνια ετσι μέρα ηρτα για πρωτη φορά στην Αμερική μαζι με την Πρασινομήτωρ. Έχοντας μια υποτροφία στο χερι η Αμερική ηταν η πιο λογική λυση για σπουδές τζαι ας ήταν τοσο μακρια. Το πως ηρτα Σικάγο τζαι εν επία καπου αλλου ηταν εντελώς τυχαίο ή μάλλον μια σειρά απο τυχαία γεγονότα.
Την ημέρα που επιασα την υποτροφία θυμουμαι εντονα να με αγκαλιάζει η θεια μου που μεινισκει διπλα μας, τζαι να μου λαλεί "ειμαι πολλά χαρουμενη που τα εκατάφερες, αλλα στεναχωρκουμαι γιατι σήμερα συνειδητοποιώ οτι θα φυεις". Τζεινη την στιγμή το εσυνειδητοποιούν τζαι εγω.......ή τουλάχιστον ετσι ενομιζα γιατι η συνειδητοποιηση η πραγματικη εγινε την ημέρα που εφυεν η μαμα μου τζαι εμεινα σε μια αγνωστη χώρα μόνη μου.
Η αρχή ηταν πάρα πολλά δυσκολη. Το να βρεθεις σε μια κατασταση που πρεπει να τα καμνεις ουλλα μονος σου για να επιβιώσεις δεν ειναι οτι πιο ευκολο, ειδικα οταν ερκεσαι που ένα περιβάλλον οπως το Κυπριακό που το θεωρω λιο υπερπροστατευμένο. Αλλα παρ'όλο το βαθμό δυσκολίας, σαν εμπειρία την συστηνω στον καθενα. Γι'αυτο παντα ενθαρρύνω τους νέους να σπουδαζουν εξωτερικό, αν τους το επιτρεπουν τα οικονομικα τους. (Τζαι οταν εννοώ να σπουδάζουν εξωτερικό εννοώ πάω σε μια αλλη χωρα τζαι συναναστρεφουμε με αλλα ατομα. Εν εννοώ παω Αγγλια τζαι καμνω παρέα ΜΟΝΟ με Κυπραίους. Τουτο ισχύει σε οποια χωρα πάεις απλα φερνω το παράδειγμα της Αγγλιας γιατι εγνωρισα πολλα ατομα που εσπουδασαν/σπουδαζουν Αγγλια τζαι τα Αγγλικα τους εν πιο λια τζαι που της γιαγιας μου που εμαθε 2-3 λέξεις επι αποικιοκρατίας.)
Σιγά σιγα ετελειωσεν το πρώτο πτυχιο. Το Αμερικάνικο συστημα σε αναγκάζει να πιάσεις πολλά μαθήματα εχτος κλάδου ετσι ειχα την ευκαιρία να αγαπήσω τα Αρχαία Ελληνικα, να μισήσω τα μαθηματα ψυχολογίας, τζαι να μου κινησει το ενδιαφερον ενα μάθημα "φιλοσοφία & επιστήμη". Ανακάλυψα σιγα σιγα οτι το ειδος της βιοχημείας που μου αρέσκει παραπάνω ειναι η οπτική του να μελετάς "biomolecules at the molecular and atomic level", ετσι οταν μετα επρεπε να θκιαλέξω ειδικότητα, η επιλογή της βιοχημείας πρωτεϊνών ηρτεν πολλά ευκολα, αυθορμητα τζαι αβιαστα.
Δεν θυμουμαι καν μετα πως αποφάσισα να καμω διδακτορικο, ισως γιατι ηταν μια φυσικη εξέλιξη. Ειχα βαρεθεί να θκιεβάζω, να γραφω διαγωνίσματα τζαι ξανα που την αρκή. Στο διδακτορικο τα μαθηματα εν πολλα λια...4 ηταν εμας ουλλα τζ'ούλλα. Κατι αλλα εξαμς που επρεπε να περάσουμε, ειχα την τυχη να τα περάσω ουλλα που το πρώτο έτος. Το πρώτο τριμηνο ως φοιτητρια διδακτορικου εδιδασκα τζαι ενα μαθημα, το οποιο μου επιβεβαίωσε την αγάπη μου προς την διδασκαλία, μιας τζαι που μιτσιά εβαλα κατω την αδερφή μου την Ξιππασμένη τζαι εκαμνα της μάθημα (εμαθαινα της μαθηματικά!). Η τοτε καθηγήτρια μου εδωκεν μου ενα μικρό προτζεκτ στην αρχή που το εφερα εις πέρας, ετσι σιγα σιγα επολλύνισκεν η δουλεια, ήρταν σιγα σιγα δημοσιεύσεις τζαι ετσι το πτυχίο ηρταν πολλα πιο γλήορα απο οτι συνηθίζεται τζαι ισως πιο ανώδυνα (αν το συγκρινω με αλλους στο ιδιο γκρουπ. Το διδακτορικο το απολαυσα! Εμαθα τοσα πολλά πράματα που με εβοηθησαν τζαι στην ζωή μου. Που το να σαζω μηχανήματα μονη μου τζαι να μαθω να χρησιμοποιώ εργαλεία ως το να μάθω να ζω σε ενα περιβάλλον που δεν ειναι κατ'αναγκη αρμονικό αλλα εσhει συναγωνισμό, κοντρες τζαι πολλά τέθκοια, τζαι να επιβιώνω χωρίς να συμβιβάζω τις ηθικές μου αξίες.
Μαζι με την έναρξη του διδακτορικου ομως έγινε μια ακομα μεγαλη αλλαγή. Ηρτεν η αδερφή μου η Ξιπ να σπουδάσει τζαι τζεινη. Για μένα τοτε αλλαξε η ζωή μου. Γιατι ειχα την καλύτερη μου φίλη για συνταξιδιώτη. Μαζι εξεπεράσαμεν τζαι δυσκολες στιγμές αλλα κυρίως επεράσαμεν πααααααρα πολλά ωραία! Ανεπανάληπτες στιγμές....
Με το που τελειώνει το διδακτορικο, λαλω ατε εφτασα ως δαμέ, να μεν κάμω τζαι το ποστ ντοκ;;; Η καθηγητρια μου εσπρωχνε με σε πιο ιατρικους κλάδους τζαι στο να μετακομίσω σε αλλη πολιτεία, κατι που δεν απέκλεια. Οι πρώτες μου 2 αιτήσεις ειχαν ως αποτέλεσμα 2 ιντερβιους. Ενα που τα δύο ηταν το Αρχοντικό εργαστήριο που ειμαι τωρα. Το ενστικτό μου ελαλεν μου οτι δαμέ θελω να ερτω. Την νυχτα μετα το ιντερβιου ενοιωθα χάλια γιατι ενοιωθα οτι εν τα επια οσο καλά ηθελα. Την επομενη μέρα ομως το πρωι εστειλε μου ήμεΐλ ο Άρχων οτι η θέση στο εργαστήριο του είναι δική μου. Τοτε εσκεφτηκα οτι ισως το αισθημα ηταν αμοιβαίο τζαι εν καπως μοιραίο να παω σε τουτο το λαπ, τουλάχιστον ετσι μου ελάλεν το ενστικτό μου. Η καθηγητρια μου εσπρώχνε με προς το αλλο εργαστήριο στο οποίο ειχα παει για ιντερβιου, το ιδιο εθελαν τζαι οι γονεις μου κατα καποιο τροπο γιατι ηταν γνωστότατο πανεπιστήμιο. Εγω ομως εν ηθελα. Εν την εσυμπαθησα την καθηγήτρια στην οποια επια ιντερβιου. Ηταν τζαι ενα ιατρικό εργαστήριο τζαι οσοι εν του χωρου, ξέρουν οτι εν αρκετά δυσκολο να εισαι PhDας σε ιατρικό εργαστήριο τζαι το αντίθετο, γιατι υπάρχει μια διαφορά νοοτροπίας. Η καθηγήτρια μου τοτε λαλει μου κατσε μαζι μου αλλο λιους μηνες τζαι καμνε αιτησεις. Εγω ομως ενοιωθα οτι ημουν ετοιμη να φυω ετσι εδέχτηκα την προσφορά του Αρχοντα, που κακα τα ψέματα είναι τζαι σε ενα πολλά καλο πανεπιστήμιο.
Η πορεία μετα αρκετά γνωστη για οσους παρακολουθουν το μπλογκ μου. Το μπλογκ μου το αρχισα ένα μηνα μετα που έφυεν η αδερφή μου η Ξιπ για να παρει τον δρομο του επαναπατρισμου, κατι που δεν ειναι τυχαίο γιατι ενοιωθα ενα μεγάλο κενό.
Αν ερώτας την 19χρονη Πρασινάδα αν επιστευκε οτι 11 χρονια μετά θα ηταν ακομα Αμερική και δη Σικάγο, θα εφυρνετουν που το γέλιο τζαι θα σου ελάλεν "Μα τι λαλείς;;; Εγω εν να σπουδάσω τζαι να πάω Κύπρο". Την ιδια απάντηση ελαλουν σε οσους μου ελαλουσαν "Μανα μου εσυ εν τζαι να ξανάρτεις ποτέ πισω" που με την παροδο των χρόνων εγινε "Σιγά μεν σε αφήκουν οι Αμερικάνοι να φυεις". Για το τελευταίο μπορώ να εγγυηθώ οτι πισω του κρυβει μια μεγάλη αλήθεια. Οι Αμερικάνοι εν καμνουν διακρίσεις. Αν δεν εισαι καλός σε τζεινο που ψαχνουν δεν θα σε θέλουν. Αν είσαι τοτε θα καμουν τα πάντα να σε κρατήσουν. Τζαι καταλαβαίνω το τωρά με τον Αρχων.
Είμαι ευτυχης που ήρτα σε τουτη την χώρα. Εμαθα πολλά, εκπληρωθηκαν ονειρα τζαι στοχοι ζωής, εβρεθηκαν ατομα που επαγγελματικά μιλώντας επιστεψαν σε μένα τζαι που με εκάμαν να πιστέψω τζαι εγω στον εαύτο μου τζαι στις δυνατότητες μου. Ειδα ενα αλλο τροπο ζωής, οπου υπάρχει μια ελευθερία πράξεων και σκέψης, μια αξιοκρατεία τζαι ενα συστημα που ξερει να επιβραβευει οσους το αξίζουν.
Το ποσο ακόμα θα μέινω δεν το ξέρω ουτε εγω, ουτε κανένας. Για το μέλλον αφήνω ολες τις πόρτες τζαι όλα τα παράθυρα ανοιχτα.
Υ.Γ. Το 2001 ειχε κυκλοφορήσει ο δίσκος "Τριο" με την Ελλη Πασπαλά, τον συμπατριώτη Σταύρο Λάντσια τζαι τον David Lynch. Ειχα πάθει μεγάλη πορωση. Νομιζω 11 χρονια μετα εκατάλαβα τι εννοεί "Η μεγάλη διαφορά, που΄χει βόλτα απ'το ταξίδι, είν'η λύπη κι η χαρά, στην βόλτα δεν χωρά" (Μουσική: Ε. Ρεμπούτσικα, Στίχοι: Ά. Δαβαράκης)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Labels
- Αρκάς (9)
- Ας συζητήσουμε (7)
- Γιου αρ γουέλκαμ Πρας του Σάιπρους (14)
- Δημιουργίες (9)
- Επαναπατρισμός (7)
- έχω πρόβλημα (5)
- Καθαρά Δευτέρα (1)
- κυρία Πρας (1)
- Λαβ Σικάγο (7)
- Μαειρκές (24)
- Μέμοριζ (1)
- Μουσική (34)
- Μπλογκικά (8)
- Μπλογκοπαιχνιδοποσκόλιο (27)
- Παίζω γραφω και σκηνοθετώ. (6)
- Περί ασχέτων και υδάτων (13)
- Πρας δε τίτσερ (2)
- Πράσινος Επαναπατρισμός (74)
- Σάιενς φορ ολ (23)
- Σίκρετ +λεκτικό Taboo (2)
- Σίκρετ Πίκος Απίκος (22)
- Σίκρετ Σάντα (22)
- Τέτοια ώρα τέτοια λόγια (42)
- Τράβελινγκ (4)
- τσίζκεικ πάρτυ (1)
- τσοφτες της Πρασινάδας (85)
- χρυσοπράσινο φύλλο (10)
- Big Lab Theory επεισόδια (27)
- CSI Πρας (3)
- Handmade by Prasinada (6)
- Lab Stories (46)
συγκινητικό ποστ, Πρασινάδα! ίσως επειδή ταυτίζουμαι με τις εμπειρίες σου (ε, ίντα αλτερ ίγκο θα ήμουν διαφορετικά!).
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. και εγώ δαμέ αγάπησα τα αρχαία Ελληνικἀ. φαντάσου!
:) Ακόμα εκράτησα εξω τες συγκινητικές στιγμές.....Τα δακρυα στα αεροδρόμια, τα σημαντικά γεγονότα της οικογένειας που γίνονται χωρίς εμας....νομιζω ξερεις τα καλά τζαι εσυ!
ΔιαγραφήΥ.Γ. ε ίντα αλτερ ιγκος θα είμασταν! :))
Μάλιστα! Δεν μπορώ να σου περιγράψω την χαρά που νοιώθω για άτομα σαν και εσένα.Άτομα που κάνουν την ζωή τους και η προσφορά και η προσπάθειες τους αναγνωρίζονται από τους υπόλοιπους. Δεν πρόκειται καν να σχολιάσω για την Κύπρο..Οι Αμερικανοί λένε "Home is where the heart is"..καθόλου τυχαίο..Ελπίζω τα 11 ως τώρα σου χρόνια να πολλαπλασιάζονται αν περνάς καλά και κάθε τόσο να βλέπεις την γενέτειρα πατρίδα...μπορεί κάποια μέρα να αλλάξουν τα πράγματα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια....Home is where the heart is γι'αυτο πάντα εμένα home will be that tiny island in the Mediterranean, ασχετα με το που ζω ή που θα ζω στο μέλλον.
Διαγραφήάμαν ζείς μακρυά που όλα όσα αγαπάς πάντα ο νούς σου εν χωρισμένος σε 2..το ποτζεί και το ποδά..
ΑπάντησηΔιαγραφήπολλά ωραίο post..
Εν ένας μόνιμος διχασμός.....τζαι για μένα ισχυει οσα χρονια τζαι να περασουν.
ΔιαγραφήΕυχαριστώ μπέστυ! :))))
Πάντως εγω σου εύχομαι να περνάς καλα και να κανεις αυτο που θες όπου και αν πας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ! Μια απλη προταση, μια απλη ευχη αλλα καθολου ευκολο στην πραξη. Το προσπαθώ τζαι θα το προσπαθω οσο μπορω. :)
ΔιαγραφήΑς μη σε γνωρίζω προσωπικά, είμαι περήφανη για σένα! Για τις επιλογές σου, τις αντοχές σου, το πείσμα που σε βοηθάει μέρα τη μέρα να τα βγάζεις πέρα και να βγαίνεις νικήτρια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι τα παιδιά μου κάποια μέρα να τα καταφέρουν όπως εσύ, σε όποιο δρόμο αγαπήσουν κι επιλέξουν.
Να είσαι και να περνάς καλά, ό,τι κι αν κάνεις στη ζωή σου!
Φιλιά!
:0)
Σε ευχαριστώ για τα καλα σου λογια και σε καλωσορίζω στο μπλογκ. Με συγκινει αυτο που λες για τα παιδια σου. Ειναι πολυ γλυκά οσα λες και τα δεχομαι όχι προσωπικά αλλα για ολους με παράλληλες πορείας σαν την δικη μου, οπως την Αλτερ Ιγκο στο πρώτο κομμεντ και αλλους τοσους που προσπαθουν πάντα για κατι παραπανω.
ΔιαγραφήΕυχομαι και εγω οτι καλύτερο για τα παιδια σου. :)))
Η Πρασινομήτωρ (τζιαι οι άλλοι φυσικά) πρέπει να εν πολλά περήφανη! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤζιαι 'μεις ;)
Ειμαι σιουρη Φούρνι οτι το κομμεντ σου πρεπει να εκλαμουρισεν λιο την Πρασινομήτορα οταν το ειδεν :)
ΔιαγραφήΝα'σαι καλα!! :))))
Μπράβο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ, αρέσκει μου να ακούω που ανθρώπους που λεν πως περνούν ωραία όταν μένουν μόνιμα στο εξωτερικό. Εγώ δεν θέλω να επιστρέψω πίσω Κύπρο μετά τις σπουδές μου (προσωπικοί λόγοι, ποτέ δεν ένιωσα ότι έκαμνα fit in εδώ) και αν και ξέρω πως η αρχή σε μία ξένη χώρα και κουλτούρα είναι δύσκολη, είμαι σίγουρη ότι δεν είναι όσο άσχημο όσο το κάνουν άλλοι να φαίνεται.
Το να περνάς ωραία εν σχετικό. Παντού τζαι πάντα υπάρχουν οι ομορφες στιγμές αλλά τζαι οι άσχημες. Εν οπως το να διαλέγεις ενα συντροφο. Θκιαλέεις καποιο που μπορεις να ζεις με τα ελλατώματα του τζαι που μπορεί να ζει τζαι τζείνος με τα ελαττωματα τα δικα σου. Ουτε εγω νοιωθω οτι καμνω fit in στην Κυπρο, αλλα εχω μαζι της ενα συναισθηματικό δεσιμο. Εν θα εμπορουσα ποτε να ριξω μαυρη πετρα πισω, τζαι θα το δεις οταν με το καλον παεις για σπουδες.
ΔιαγραφήΑν μου επιτρέπεις να σου δωσω μια μικρή συμβουλη, αφηνε παντα τους οριζοντες ανοιχτους....ποτε δεν ξερεις τι θα σου φέρει η ζωή. :))))
εν ωραίες οι επιλογές τζαι μακάρι πάντα να έχεις πολλές να διαλέγεις :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ελπιζω γιατι εν δυσκολη εποχη για να ειμαστε τζαι ιδιοτροποι τζαι επιλεχτικοι.... :)))
ΔιαγραφήΜε κάθε ποστ σου Πρασινάδα μου νιώθω σε όλο και πιο κοντά μου. Τα φιλιά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα΄σαι καλά Σμιλί μου!!! Συντομα θα καμουμε και την ανταλλαγή προιόντων μας! :)))) χχχχχ
Διαγραφήπολλα καλα ρε πρας! τζιε εγω ειμαι υπερ του να μεινισκει καποιος εξωτερικο μετα τες σπουδες (αλλα εγω εν με θωρω τοσα πολλα!) anw, συν τζιε εγω αν ειχα υποτροφια θα πηενα βουρ για αμερικη αν τζιε για τον κλαδο μου μπορει να μην ειναι οτι καλυτερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήνα ρωτησω; εν την υποτροφια του fullbright που επιασες;
Εμένα καπως εφερεν τα η ζωή τζαι ειμαι ακόμα δαμε. Παντα εκαμνα σχεδια απο μικρη. Τα τελευταία χρονια εκαταλαβα ομως οτι η ζωή μας δειχνει τον δρομο.....
ΔιαγραφήΣτο τελευταίο η απάντηση εν "ναι".
Πάντα μάχουμαι σου για το πότε εννά 'ρτεις να μείνεις, διότι ξέρω ότι σου λείπει πολλά η οικογένεια σου, αλλά μετά διερωτούμαι αν αξίζει της Κύπρου να έshει πλάσματα σαν εσένα. Αφού εννα καταριφτείς, το πιθανότερο. Πιστεύκω ότι ζυγίζεις καλά τα πράματα, όμως, τζιαι στο τέλος εννα κάμεις τη σωστήν επιλογή :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι λειπουν μου τζαι εν τουτο που με πληγώνει. Νοιωθω οτι εν λιο αδικο να σου πω την αλήθκεια. Ενας Γερμανός, ενας Γάλλος ενας Εγγλέζος κτλ οταν ερτουν Αμερική, μετα μπορουν να παν στην χωρα τους τζαι να μεν συμβιβάσουν ουτε το επαγγελματικο ουτε τιποτε. Εμεις δυστυχως το να ερτουμε πισω εν μεγάλος επαγγελματικος συμβιβασμος. Εν τουτος ο προβληματισμός μου γιατι που επαγγελματικής αποψης "εκακομαθα" λιο δαμε.
ΔιαγραφήΝα΄σαι καλα τζαι το μέλλον θα δειξει για ουλλους μας.
Πράγματι πολλά ωραίο ποστ, εγώ εσυγκινήθικα τζίολας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρω το πως να έχεις ζωες σε δυο τόπους εν πολλά δύσκολο αλλά εσύ καταφέρνεις τα πολλά καλά. Πάντα τέτοια λαβ τζαι κυρίως πάντα χαρούμενη τζαι αισιόδοξη
Ευχαριστώ ρε :) Ενιξερω αν τα καταφέρνω πολλά καλα. Δυσκολευκει με πολλά η διαχειριση τουτου του θεματος...δυσκολα συνηθιζεται.... Προσπαθώ οσο μπορω...τουτο εν το μονο που μπορώ να πω με βεβαιότητα.
ΔιαγραφήΤέλεια ιστορία, διά παραδείγματα! Τζι εγώ πιστεύκω ότι αν δεν πάεις κάπου μόνος σου, χωρίς Κυπραίους, χωρίς γνωστούς, εν θα μάθεις τίποτε. Γίνεσαι πιο δυνατός τζαι independent. Θα φτάσεις πολλά ψηλά φαίνεται, μακάρι να 'χαμε πολλούς ανθρώπους σαν εσένα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Ίδια ερώτηση με τον Dreamer,εν του Fullbright η υποτροφία; Επειδή εμάχουμουν να την κάμω πέρσι για μάστερ, είχα τα ούλλα έτοιμα τζαι τελευταία στιγμή ανακάλυψα ότι ελείφκουμουν κάτι: GRE EXAMS. Εκοπήκαν τα φτερά μου :P
Να'σαι καλά ρε! Θωρω τζαι που το μπλογκ σου οτι τζαι εσυ συναναστρεφεσαι με ολων των "ειδών" ανθρώπων τζαι εν το καλύτερο πράμα που κάμνεις. Εν τζαι ειμαι κατι το ιδιαιτερο για να πεις μακαρι να ειχαμε πολλους σαν εμένα. Νομιζω ατομα με παράλληλες πορείες υπαρχουν πολλά, απλα η Κυπριακή κοινωνία δεν μπορεί να μας δεχτει πισω με αποτελεσμα να μεν τους ξέρουμε.
ΔιαγραφήΥ.Γ. Τα GRE ειναι κατα την άποψη μου απο τες πιο ηλίθιες εξετάσεις εβερ. Αλλα ζητουν την τα πανεπιστήμια ετσι εν λογικό να την ζητά τζαι το Φουλμπράιτ, που τζαι τζεινο αν με ρωτας αλλαξεν πααααααρα πολλα σε σχέση με την εποχη την δικη μου.
ρε κι εγώ άμαν με άφησε η μάμα μου μόνη μου στο παρίσι εκατάλαβα οτι είμαι μόνη μου:Ρ πέραν τούτου εγώ ειλικρινά εύχομαι να έρτεις κύπρο στη φάση που θα είναι σε θέση να εκτιμήσουν και να εκμεταλλευτούν θετικά τις γνώσεις σου και παράλληλα εσύ να πάρεις όσα μπορείς που δαμέ.όι να κατασιευτείς απλώς για να σαι κοντά στους δικούς σου..αν και το να σαι κοντά στους δικούς σου εν πολλά σημαντικό και ξέρω το.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝταφ μου εκφραζεις τον μεγάλο μου διχασμό τζαι τον μεγάλο μου φοβο. Εν εχω απάντηση θεμα, ουτε εκαταστάλλαξα καπου. Αν ποτε επιστρεψω πισω, θα βαλλω τους όρους μου.
Διαγραφή"να επιβιώνω χωρίς να συμβιβάζω τις ηθικές μου αξίες"
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που ζεις έτσι. Είναι το όνειρό μας back home...είχα μια ελπίδα πως στην Κύπρο είναι διαφορετικά ωστόσο. Είσαι από τα παιδιά που δεν φοβούνται το διαφορετικό. Κι εγώ όταν μετανάστευσα στο εσωτερικό βέβαια για σπουδές, δεν κράτησα συνειδητά καμία συναναστροφή με άτομα του τόπου μου. Δεν ήθελα ασφάλεια. Ήθελα εξέλιξη. Έβλεπα όσους το έκαναν, είτε σε άλλη πόλη στην Ελλάδα, είτε σε άλλη χώρα, Μήτσοι πήγαιναν Μήτσοι γυρνούσαν. Τέσσερα χρόνια ντολτσε βιτα με τα λεφτά του μπαμπά. Μια συνέχεια του λυκείου και μόνο η ακαδημαϊκή ζωή και μετά πίσω στο πατρικό για αφαίμαξη και εμετικό βόλεμα στο δημόσιο ή ιδιωτικό τσιφλίκι.
Να είσαι καλά κοπελιά! Να προοδεύεις πάντα!
Στην Κυπρο το μονο που ειναι διαφορετικο ειναι οτι ειναι μια μικρή κοινωνια, με ολα τα καλά και κακά που συναπάγονται απο αυτο. Καταλαβαίνω αυτο που λες και το βλέπουμε ολοι γύρω μας και για μένα και για την οικογένεια μου ηταν πάντα παραδειγμα προς αποφυγη.
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ! Να΄σαι καλα! :)))
Υπολογίζω ότι σε 100 χρόνια εννα φτάσουμε το επίπεδο της Αμερικής του 2012.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Κύπρο δυστυχώς επικρατεί η ημιμάθεια τζαι η αναξιοκρατία.
Α, τζαι το άλλο που εννα σε απογοητεύσει... στες διάφορες δουλειές οι παραπάνω κάμνουν κλίκκες.
Τούτα ουλλα που λαλείς, ξερεις το οτι τα ξέρω. :) Ενιγουει το μελλον θα δειξει....προς το παρον το ποστ ηταν για τα 11χρονα μου! χαχαχ :)
ΔιαγραφήΚρίμα να μεν μπορεί και να μην προσπαθεί το κράτος μας να κρατήσει στον τόπο μας τόσους αξιόλογους επιστήμονες που έχουμε και να αναγκάζονται να μένουν στο εξωτερικό. Γιατί όσο και να διαπρέπεις επαγγελματικά, η ξενιθκιά πάντα πληγώνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝά' σαι πάντα καλά και να σου έρθουν τα πράματα όπως τα θέλεις, γιατί πραγματικά μας κάνεις περήφανους και μας θυμίζεις ότι η Κύπρος φκάλλει τζαι αξιόλογους ανθρώπους.
(που θέλω να ελπίζω ότι δεν είναι η μειονότητα)
Καταρχάς "της μάνας σου καμάρι" καλωσόρισες στο μπλογκ! :)))
ΔιαγραφήΚατα δεύτερο πιστεψε με μπροστα στα κατωρθώματα αλλων Κυπραίων στο εξωτερικό το δικο μου εν ενα πολλά μικρό. Η Κύπρος φκαλει αξιολογους ανθρωπους, τουτο το πιστευω. Αλλα ειτε ζουν εκτος, ειτε οταν ζουν εντος τους πέρνει το συστημα μαζι του. Πολλα λιγοι εν τζεινοι που επιπλέουν στην επιφανεια νομιζω.
Να'σαι καλα!! :)))
Λαλουν "οπου γης τζαι πατρις", αλλα ποττε εν το ενιωσα ως ισχυον! Ναι, μπορεις να ζησεις, να δημιουργησεις τζαι να ευτυχησεις ακομα, σε μια ξενη χωρα, αλλα παντα θα υπαρχει μεσα σου εναν απωθημενο για τον τοπο σου. Οπως συμβαινει σε σενα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαντως ευχομαι η ζωη να φανει δικαιη μαζι σου!
Γρουτουδίτσα ουτε εγω ενοιωσα το οπου γης και πατρίς ποτε. Ναι οταν ειμαι καπου αλλου στην Αμερική, οταν ερκουμαι πισω Σικάγο νοιωθω οικεία, εν ο τοπος μου σε τουτη την χώρα κτλ κτλ αλλα πατρίδα μια ενι ρε παιδι μου.
ΔιαγραφήΝα΄σαι καλα για την ευχή γιατι νομιζω εν μια πολλα πολύτιμη αλλα δυσκολη ευχη! χχχχχχ