Το πιάτο άρχισε να ξαναγεμίζει

Μέσα του Οκτώβρη του 2005 άρχισα να δουλεύκω στο εργαστήριο που έκαμα το διδακτορικό μου. Την ίδια μέρα εξεκίνησαν και δύο άλλοι συμφοιτητές μου Κινέζοι. Εφώναξεν μας τζαι τους τρεις οι καθηγήτρια στο γραφείο της για να μας δώσει διάφορες γενικές πληροφορίες για το εργαστήριο. Ανάμεσα στα πολλά, μας έιπε και κάτι που θυμούμαι πάρα πολλά έντονα. Μας είπεν οτι θα μας διά δουλειά μέχρι να της πουμε να σταματήσει. Συγκεκριμένα είπεν μας "let me know when your plate is full" και θα ξέρω ότι τζείνο εν το σημείο που πρέπει να σας αφήσω απλά να τελειώσετε όσα έχετε πριν σας δώσω κάτι άλλο.

Τα κινέζικα πιάτα εγεμώσαν σύντομα. Το ένα μάλιστα αποχώρησε στον ένα χρόνο, το άλλο εμεινε ως το τέλος και αποφοιτησε ένα χρόνο μετά που μένα. Το κυπριακό πιάτο όμως, ήταν όπως τα πιάτα σε κυπριακό μπουφε. Τζαμέ που νομίζεις οτι εν θα χωρεί ούτε  ακόμα ένας κόκκος ρυζιού, τελικά χωρεί ένα ολοκληρο κομμάτι λαζάνια.

Κάθε τόσο η καθηγήτρια μου ερώταν με αν εγέμωσεν το πιάτο μου αλλά πάντα ελάλουν της οτι χωρεί ακόμα. Στον ανάμιση χρόνο είπεν μου η καθηγήτρια αν μπορώ να κάμνω και την μάνατζερ του εργαστηρίου και φυσικά είπα ναι.

Την τελευταία μέρα μου στο εργαστήριο, εμάζεψεν τους ουλλους η καθηγήτρια και ειπεν τους οτι απο Δευτέρας πρέπει να μάθουν να ζουν στην "μετα-Πρασινάδας εποχη" τζαι εγω, περιττόν να σας το πω, απέκτησα 37 εκατοστά τζαι εγινα θκυό μέτρα.

Ο λόγος αγαπητέ αναγνώστη που δεν εγέμωσε ποτέ το πιάτο είναι γιατί τουτη η καθηγήτρια έκαμνεν με να νοιωθω χρήσιμη τζαι να πιστεψω ότι η σκληρή και καλή δουλειά πιάνει τόπο τζαι ανταμοίβεται.

Φυσικά η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι ο ανταγωνισμός που ένοιωθα απο τους άλλους. Παρ'όλο που δεν ειμαι καθόλου ανταγωνιστική με τους άλλους, καταλαβαίνω οτι πολλές φορές οι συνθήκες κάμνουν τον ανταγωνισμό αναπόφεκτο. Απο τους πιο παλιους ένοιωθα ανταγωνισμό. Οι πιο νέοι απλά εκτιμούσαν το γεγονός οτι δεν είχα κανένα προβλημα να τους δείξω όσα ξέρω.

Μετά στο ποστ-ντοκ μου, μια παρόμοια ιστορία.  Μετά απο ένα χρόνο στο Αρχοντικό εργαστήριο, πήρα προαγωγή και αυξηση μισθού κατα 20%! Ο Άρχων έγινε υπεύθυνος του τμήματος και εγω μανατζερ του εργαστηρίου για να τον βοηθώ αφου θα ελειπε απο το εργαστήριο παραπάνω ώρες. Την πρώτη μέρα στο Αρχοντικό εργαστήριο, ο Άρχων είπεν μου οτι η φιλοσοφία του είναι "in my lab, I give people independence. Unfortunately that means that they either swim or drown". Εγώ τελικά εκολύμπησα.

Μετά ήρτα στα πάτρια εδάφη με αυτοπεποίθηση οτι μπορώ τζαι δαμέ να κολύμπησω μετά απο τούτες τις εμπειρίες.

Τέλος του Νιόβρη κλείω 4 χρυσοπράσινα χρόνια. Στα σχεδόν πρώτα 3 χρόνια, το πιάτο μου ήταν πάντα όφκαιρο γιατί ποτέ δεν εβαλε κανένας κάτι πάνω που να εν ουσιαστικό τζαι δεν εκολύμπησα γιατί δεν ήβρα ποτέ θάλασσα. Ούτε μια λιμνούλα, ούτε μια λάντα που τζείνες που μεινισκουν μετά τα νερά.

Μέχρι που ήβρα την δουλειά που έχω τωρα. 

Μιά μέρα ετηλεφώνησε μου η υπευθυνη του τμήματος να πάω στο γραφείο της. Ηθελε να μου πει, οτι θεωρεί οτι εχω μεγάλο ταλέντο στην διδασκαλία και στο μανατζμεντ και οτι θέλει με να αναλάβω μια αρμοδιότητα που εχει αρκετές απαιτήσεις και δυσκολίες αλλά πιστευκει οτι μπορώ να τα καταφέρω και μάλιστα πάρα πολλά καλα. Αυτές τις μέρες θα αναλάβω αυτη την αρμοδιότητα που εν μια αρκετα σημαντική θέση στην δουλειά και που θα ειναι για μένα το πρώτο σκαλί για να ανεβώ πιο ψηλά στη σχολή. Κάθε μέρα μου βάλλουν τζαι κάτι μέσα στο πιάτο μου τζαι εγώ το απολαμβάνω γιατί για μένα το πιο σημαντικό συναισθημα ειναι να νοιώθω χρήσιμη. Ναι, το επωφελούνται οι άλλοι στο μάξιμουμ, αλλά το επωφελούμαι τζαι εγω.

Μετά που σχεδόν 4 χρόνια νοιώθω αυτο το συναίσθημα που ένοιωσα στις 2 περιπτώσεις που σας έγραψα. Ο λόγος που τα γράφω ειναι γιατί επέρασα μια φάση μεγάλης απογοήτευσης στην Κύπρο....επιστεψα οτι για να ξανανοιώσω αυτο το συναίσθημα θα έπρεπε να φύω. Ευτυχως όμως τελικά, την ύστατη στιγμή άλλαξε κάτι. 

Τούτα ούλλα εθυμηθηκα τα σήμερα γιατί ένας απο τους πρώην μάστρους μου δαμέ στα πάτρια εδάφη ήρτεν γκεστ σταρ για κάτι διαλέξεις στην δουλειά μου. Και ήταν το ύφος του αλλαγμένο....εμίλαν μου διαφορετικά..... ή τουλάχιστον εγώ έτσι ένοιωθα. Ερώτησε με αν ειμαι ευχαριστημένη και ειπα του ναι ειμαι πολλά ευχαριστημένη σε τούτη τη δουλεια. 

Γράφω τα τούτα γιατί συναντώ συχνά απογοητευμένους ανθρώπους. Τζαι εγώ έξάλλου ημουν μια που τζείνους μέχρι πέρσι. Ειχα απογοητευτεί ακόμα τζαι εγώ, που είμαι ένας απο τους πιο αισιόδοξους ανθρώπους που ξέρω. 

Γράφω τα τούτα για να τα έχω να τα θκιαβάζω οταν απογοητευτώ ξανα....εν αναποφευκτο, αλλά τουλάχιστον τωρά ξέρω οτι ο τροχός όντως γυρίζει και στην Κύπρο.

Γράφω τα για να θυμούμαι οτι μετά που τις καταιγίδες φκαίνει ουράνιο τόξο.

Τελικά, θα μείνω!

Το "εμετάνοιωσες που ήρτες πίσω Κύπρο" είναι η ερώτηση που ακούω πιο συχνά. Στην δεύτερη θέση με μικρή διαφορά ερκεται το "πότε θα παντρευτείς και/ή να κάμεις μωρά;" Προς το παρόν αγνοούμε τη δεύτερη ερώτηση και συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας με την πρώτη.....

Την απάντηση στην πρώτη ερώτηση την επήρα πριν λίγες μέρες. Δεν εμετάνοιωσα....και τελικά θα μείνω στο χρυσοπράσινο φύλλο!

Όσοι ακολούθησαν την κάθοδο μου προς Κύπρο (γιατί εν κάθοδος...ουλλα αφου δαμέ παίρνουν την κατιούσα) ξέρουν ότι πρώτα ήβρα δουλειά τζαι μετά ήρτα. Σε τζείνη την δουλειά άντεξα 1 χρόνο και 9 μήνες. Τους τελευταίους 9 μήνες τους άντεξα γιατί παράλληλα εδίδασκα ένα μάθημα και σε ένα πανεπιστήμιο. Ήξερα ότι στα 2 χρόνια θα έρκετουν και η μονιμοποιήση. Για μένα ήταν μονιμοποιήση της βαρεμάρας και του βολέματος γιατί θα εμπορούσα να μείνω, να εισπράττω τον καθόλου κακό μισθό και να κάθουμε σε μια ωραιότατη καρεκλουδα χωρίς να κάμνω πολλά-πολλά.

Η καλύτερα μέρα που είχα σε τζείνη την δουλειά ήταν η μέρα που επαραιτήθηκα. Ειχα φτάσει στο σημείο που πλέον δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου τζαι ως αποτέλεσμα ήμουν μέσα μέσα στα νευρα. Η επαγγελματική εναλλακτική που είχα ήταν να αναλάβω ως πάρτ τάιμ καθηγήτρια μερικά μαθήματα σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Είχε φύγει μια καθηγήτρια που είχε μόνιμη θέση και την αντικαθιστούσα. Και έτσι έγινε. Το ένα μάθημα έφερε το άλλο και επέρασε ένας χρόνος (ως και στα ελληνικά εδίδαξα....κάτι ομως που θα ήθελα να ξεχάσω)...... Τη διδασκαλία την αγαπούσα πάντα έτσι ένοιωθα πως τουλάχιστον έκαμνα κάτι που αγαπούσα και που με έκαμνε να περνώ καλά, άσχετα αν δεν ήταν και οι καλύτερες συνθήκες.

Πέρσι το καλοκαίρι έτσι εποχη, άνοιξε επιτέλους η φουλ τάιμ θέση για την δουλειά που ήδη έκαμνα εγω. Σε γενικές γραμμές, ποτέ μου δεν εδημιούργησα κανένα προβλημα, τα επίαινα καλά με τους συναδέλφους, δεν είχα ποτέ κάτω απο 4.8/5 στις αξιολογήσεις των φοιτητών και φαινομενικά θα έπρεπε να επιανα εγώ την θέση. Στο κάτω κάτω εκαμνα ήδη την δουλειά και μάλιστα καλά (απο οτι ελέγαν οι υπολοιποι).

Επέρασα το καλοκαίρι στην αναμονή......μια αναμονή με κακό προαίσθημα... Ουλλοι ελαλούσαν μου σιγα, θα σε πιάσουν εσένα, που να έβρουν καλύτερη; Ομως εγώ είχα ένα κακό προαίσθημα και συνήθως σε έτσι πράματα δεν πέφτω έξω.

Εν το μεταξύ το καλοκαίρι άνοιξε και άλλη θέση παρτ τάιμ σε πανεπιστήμιο και με εκαλέσαν για ίντερβιου. Δύο εβδομάδες μετά μου είπαν ξέρεις ήρτες δεύτερη....δεν με επέιραξεν όμως γιατί εμαθα ποιον επιάσαν και εψαξα και είδα οτι είχε ένα καλό βιογραφικό, αρκετά παρόμοιο με το δικό μου.

Τον Σεπτέμβρη, 10 μέρες πριν αρχίσουν τα μαθήματα με καλουν για ιντερβιου για την "θέση που έκαμνα ήδη την δουλεια". Απο την στιγμή που επάτησα μέσα στο ιντερβιου εκατάλαβα ότι τα πράγματα ήταν εναντίον μου γιατί ενοιωθα την μεγάλη επιθετικότητα μερικών.

Είχα δίκαιο τελικά. Μου ανακοινώθηκεν λίγες μέρες μετά ότι εβρεθηκε ένας άλλος "πολλά καλύτερος που μένα" και δεν εμπορούσαν να παραμερίσουν το γεγονός ότι ήταν "τόσο καλύτερος που μένα". Είπαν μου να μείνω ως πάρτ τάιμ να κάμνω άλλα μαθήματα, αλλα επειδή έχουμε και κάποια αξιοπρέπεια και αυτοεκτίμηση είπα τους "ούτε να το σκέφτεστε!".

Με την έναρξη της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς το ίνμποξ μου στο φέισμπουκ εγέμωσεν με μηνύματα φοιτητών. "Κυρία που εφυες και αφησες μας;;" "Κυρία ο νέος που μας εφέραν εν χάλια, ενιξέρει καν αγγλικα."

Και έτσι για πρώτη φορά στην ζωή μου έμεινα άνεργη.....Απο τον Σεπτέμβρη ως τον Νιόβρη έζησα μια απο τις χειρότερες φάσεις της ζωής μου. Είχα και 4 κηδείες, οι 3 πολύ κοντινων προσώπων. Άλλες τες επεριμέναμεν, ενώ η μιά ήταν τελείως ξαφνική. Και συν τοις άλλοις έκαμεν ο παππούς μου μια εγχείρηση και έκατσε 2 εβδομάδες στο νοσοκομείο. Ευτυχώς με τον παππού η εξέληξη ήταν καλή.

Έτσι λοιπόν έκλαια και για τους χαμούς των ανθρώπων αλλά και για μένα....Έγινα το παιδί για όλες τις δουλειές και ήμουν στα πρόθυρα κατάθλιψης.....Είχα πάρει απόφαση οτι αν ως τις γιορτές των Χριστουγέννων δεν βρεθεί κάτι τότε θα εψαχνα εντατικά για εξωτερικό, ίσως κάπου πιο κοντά αυτή τη φορά.

Τέλη Νοεμβρίου ενώ η ψυχολογία μου ήταν στο πάτο, μου τηλεφωνούν να με ρωτήσουν αν ακόμα ενδιαφέρομαι για αυτή τη δουλειά που είχα πάει για ιντερβιου το καλοκαίρι αλλά ειχα έρθει δευτερη και καταΐδρωμένη. Δεν ελειτούργησεν το θέμα με τον τυπά και είπαν μου αν μπορώ να πάω.  (Τυπά θένξ! Έτσι δώρο εν μου έκαμε ποτέ κανένας!) Τους είπα φυσικά οτι δέχομαι. Και έτσι αρχισε να γυρίζει ο τροχός. Τα κάτω ήρθαν πάνω! Αρχισα παρτ τάιμ αλλα ήμουν εκει καθημερινά και έκαμα ότι μπορούσα για να αναπληρώσω τα κενά που αφήσεν ο τυπάς στους φοιτητές.

Εκαμα την δουλειά μου όσο καλύτερα εμπορούσα. Για πρώτη φορά στην Κύπρο ένοιωθα ότι ήβρα μια δουλειά που μου ταιρκάζει τζαι της ταιρκάζω. Μια δουλειά που εν οργανωμένη και που υπάρχει πρόγραμμα και τάξη, όπως δηλαδή μου αρέσκει! Μια δουλειά που με εμπνέει τζαι που απολαμβάνω. Το προαίσθημα μου τούτη την φορά ήταν καλό.

Πριν λίγες μέρες μου είπαν οτι εκτιμούν πάρα πολύ όσα έκαμα για τζείνους αλλά και για τους φοιτητές, το ομαδικό μου πνεύμα και την εργατικότητα μου και ότι ομόφωνα αποφάσισαν ότι απο τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά θα συνεχίσω ως φουλ τάιμ μόνιμη καθηγήτρια!

Απο το ναδίρ βρέθηκα στο ζενίθ. Τελικά ήβρα τζαι εγώ μια γωνιά στην Κύπρο που με κάμνει να νοιώθω δικαίωση. Τελικά θα μείνω! Δεν είναι η μονιμότητα τζαι ο μισθός, ούτε είναι όλα τέλεια σε αυτή τη δουλειά, αλλά είναι μια δουλειά που μου αρέσκει, την απολαμβάνω, με κάμνει να νοιώθω χρήσιμη και που νοιώθω οτι είναι ίσως ότι καλύτερο θα μπορούσε να μου τύχει στην Κύπρο.

Μια φίλη μου είχε πει, τότε οταν ήμουν στα μαύρα μου, οτι ισως είναι a blessing in disguise. Οταν είσαι στα μαύρα σου δυστυχως τούτο δεν μπορείς να το πιστεψεις. Ακόμα και εγω που είμαι εκ φύσεως θετικός άνθρωπος και δεν εμπορούσα να το δεχτω.  Άλλοι μου έλεαν οτι ο Θεός εν μεγάλος, αλλά εγω δεν πιστεύκω σε έτσι πράματα. Άλλοι μου ελάλουν οτι τουτο εν αποδειξη ότι εγω εν καμνω για τούτο το τόπο.  Ποίος ξέρει, μπορεί να απογοητευώ ξανά, αλλα μετά απο 6 μήνες, νομίζω οτι δεν πέφτω έξω.

Τωρά που το σκέφτουμαι, το αν εμετάνοιωσα που ήρτα εν ίσως ενα ερώτημα που εν θα απαντηθεί ποτε. Το σίγουρο ομως είναι οτι για πρώτη φορά μετά τα 3.5 χρονια επαναπατρισμού, είναι ότι μαλλον ήρθα για να μείνω στο χρυσοπράσινο.

Ντου γιου σπικ ίνγλις;;;

Τω καιρώ εκέινω που ήμουν στην Αμερική (Ήντα τζαιρούς εφτάσαμεν να λαλώ ετσι φράσεις για την Αμερικάνικη μου ζωή), οταν με ερωτούσαν πως και μιλώ έτσι καλά αγγλικά,  απαντούσα οτι είμαι παιδι ιδιωτικού αγγλόφωνου σχολείου και ότι γενικά στην Κύπρο μιλουμε καλά αγγλικά. Τουλάχιστον εσκέφτουμουν, έμεινεν μας κάτι καλό που τον τζαιρό των Εγγλέζων.

Ο ερχομός μου στην Κύπρο ομως, μου απέδειξε οτι τελικά η απάντηση μου ηταν λάθος! Μα τελείως λάθος! Το ότι ειμαι παιδι ιδιωτικού σχολείου (και μάλιστα απο το δημοτικό) ειναι μια λογική εξήγηση. Οταν ομως βλέπω τους συμμαθητές μου που το σχολείο, που μάλιστα εσπουδάσαν και Αγγλία μετα, να βάλλουν στάτους στο φέισμπουκ στα Αγγλικά, θέλω να αυτοπυρποληθώ. 

Πριν 2 χρόνια εζητησεν μου μια πρίχτισσα ξάδερφη που θωρώ σπάνια, αν μπορώ να βοηθήσω στο να διορθώσουμε τα αγγλικά μιας εργασίας της κόρης της. Καθώς έβλεπα την εργασία, ήμουν φτυστή τζείνον το εμότζι που πετάσσουνται τα μάθκια του πόξω! Δεν εκαταλάβαινα τι ήθελε να πει ο φοιτητής/ποιητής! Επέρασεν που το μυαλό μου ότι ίσως να μην ήταν καν αγγλικά! Ειπα της πρίχτισσας οτι λυπουμαι αλλα τουτη η εργασία δεν σάζεται και αν ημουν εγω ο καθηγητής θα της εβαλα ενα ωραιότατο F και θα την έβαλα στο αρχείο μου με τη συλλογή φοιτητικών μαργαριταριών. Μετά με ενημέρωσαν (από το κοντρόλ) οτι η εργασία ηταν γραμμένη στα ελληνικά και οτι αυτό που είδα ηταν το προϊόν του γκούγκολ τράσνλεϊτ! Τζείνη την στιγμή εμοιαζα με το εμότζι που του φεύκει ολόκληρη η κάτω γνάθος!

Τα τελευταία 2 χρόνια που διδάσκω σε πανεπιστήμιο, ειδα όλων των ειδών αγγλικά. Απο τέλεια μέχρι να μου γράφουν stactiar αντί structure!

Τωρά ειμαι σε φάση όπου οι φοιτητές ειναι πιο ψηλού ακαδημαϊκού επιπέδου και η πλειοψηφία ειναι και ξένοι ετσι εγλύτωσα απο τα πολλά μαργαριτάρια (αν και αυτό δεν εμποδισεν κάποιο να μου γραψει σε εξέταση ότι το DNA που μπαίνει σε ένα ιό goes viral!)

Υ.Γ. Ασχετο υστερόγραφο. Θυμάστε τον Πασχιφά;; Να σας ενημερώσω τότε οτι μετα το Σικάγο, επίεν ΝΑSΑ. Εκεί απέκτησε μπλέ μαλλια, μια φιλενάδα και 2 κάττους. Τωρά εκαμεν δική του εταιρεία που προμηθεύει διάφορα πράματα που χρειάζεται κάποιος για να καμνει science at home και ζει στην Καλιφόρνια. Επίσης εγινε αρκετά γνωστός και γραφουν συχνά για τζείνον διαφορα επιστημονικά περιοδικά. Οι φανέλες του παραμένουν σχισμένες.

"Γίνεται ο άνεμος τυφώνας ξάφνου και δε θα το πιστέψεις"

Το 2001 απέκτησα το πρώτο μου κομπιούτερ. Ένα ντεσκτοπ γκρίζο που συνέχεια εκαμνε προβλήματα. Ευτυχως είχα ένα θείο, ξενιτεμένος τζαι τζείνος μαζί με την θειά μου και τους δύο πάντα τους αποκαλώ με το μικρό όνομα τους), που ήταν ερασιτέχνης κομπιουτεράς και εβοηθούσεν με όποτε εχρειαζουμουν κάτι. Θυμουμαι επετάσσετουν ενα κουτί στο κομπιουτερ που με ερώταν  να δώσω πρόσβαση στον θείο μου για να ελεγχει το κομπιουτερ μου. Το μάους επίαινεν τζαι έρκετουν μόνο του τζαι σε λίο το πρόβλημα μου ήταν διορθωμένο.

Το 1997 οταν τους επισκέφτηκαμε για πρώτη φορά με την αδερφή μου και την γιαγιά μου  εκάμαμεν μαζί με τον θείο μου και αυτή την συνταγή.  Μας εκάμαν και Χριστουγεννιάτικο δώρο με την αδερφή μου που ένα "ντισκμαν",  πολλά χάι τεκ για την εποχη. Μαζί με το ντισκμαν εκαμεν μου και σι ντί με τραγούδια της αρεσκείας μου. Πολλά που τζείνα τα τραγούδια επεράσαν πάνω σε τζεινο το ντεσκ τοπ, μετα στα λαπ τοπς, και σήμερα ειναι πάνω στο κινητό μου το οποίο το συνδέω με το αυτοκίνητο μου και τα ακούω όταν οδηγώ.  Θυμούμαι μια φορά οταν ήμου στο πρώτο έτος των σπουδών μου έστειλε και σι ντι με ελληνικές ταινίες για να περνώ τις ώρες μου. Μετα, με την πρόοδο της τεχνολογίας, εκατέβαζα διάφορα απευθείας απο ένα σέρβερ που είχε φτιάξει ο ίδιος. Με το θείο μου μας συνδέει επίσης η αγάπη μας για τα σούπερμαρκετ. Θυμουμαι όσες φορές επία,  εγυρίζαμε τα σουπερμαρκετ και πάντα συζητούσαμεν για προϊόντα και μάρκες.

Προχτές πήγα αργά την νύχτα στο αεροδρόμιο να πιάσω την θεία μου με τα παιδιά τους που ήρταν Κύπρο για την κηδεία του θείου μου, στα μόλις 51 του χρόνια....Παρέα μου στην διαδρομή η μουσική, ανάμεσα στα τραγούδια και το "Καθώς περνά η ώρα", απο τον Αλκίνοο του 1993. Τραγούδι το οποίο ηταν τότε πάνω σε εκέινο το ντισκμαν και εταξίδεψεν μέχρι το  iPhone  του 2015.

 Νομίζω η όλη διαδικασία της κηδείας,  δεν ταιριαζε στο χαρακτήρα του. Ετσι θυμήθηκα  αυτό το μπλογκ και είπα να τον αποχαιρετήσω διαδικτυακά....θα του ταιριαζε και σίγουρα θα του άρεσκεν παραπάνω γιατί ήταν ενας φανατικός ερασιτέχνης κομπιουτεράς που πιστευε οτι η μεγαλύτερη ανακάλυψη ειναι το ιντερνετ.....






Υ.Γ. Απολογούμαι για την πένθιμη μπλογκική επιστροφή. Ελπιζω να επανέλθω με πιο ευχαριστα.

2

Πριν δύο χρόνια έτσι μέρα επακέταρα μια ζωή 11 χρόνων στο Σικάγο και επέστρεψα στα πάτρια εδάφη. Δεν ξέρω ακόμα αν έπραξα σωστά αλλά νοιώθω οτι οι στιγμές που μετανοιώνω για την επιστροφή ειναι πιο λίες απο τις στιγμές που δεν το μετανοιώνω αρα ακόμα η ζυγαρία γέρνει στο να μείνω. Φυσικά το ότι άλλαξε ο τόπος και το περιβάλλον που εργάζομαι εβοήθησεν αρκετα γιατι την προηγούμενη μου δουλεια στο χρυσοπράσινο φύλλο εφτασα στο σημείο να την μισήσω. Τζαι τουτο το λαλώ εγω που γενικά δεν μισώ τζαι που ουτε καν χρησιμοποιώ τουτη την λέξη συχνά για να εκφράσω τα συναισθήματα μου.

Τους φοιτητές αγαπώ τους. Σίουρα μερικους παραπάνω που άλλους. Αλλά ακόμα τζαι τζείνοι που με εκνευρίζουν με την συμπεριφορά τους ειναι για μένα ένας τρόπος να μαθω να χειρίζομαι όλων των ειδών φοιτητών τζαι σιουρα μαθαίνω πολλά που τζείνους για το πως να γινομαι καλύτερη καθηγήτρια. Την διδασκαλία την πέρνω πολλά σοβαρά. Θεωρω πως ο ρόλος μου δεν ειναι μόνο να τους διδάξω μια συγκεκριμένη ύλη. Νομίζω αν δεν εγινετουν τουτη η επαγγελματική αλλαγή, τοτε οι τάσεις φυγείς μου μπορεί  να ξαναερκουνταν στην επιφάνεια.

Ο λόγος που άφησα στην άκρη το μπλογκ μου τζαι τις συνταγές στα Ιστομαγειρέματα ειναι γιατι αρχισα να ασχολουμαι με πολλά αλλα πραματα. Εγραφτηκα επιτέλους κοπτικη-ραπτική στα επιμορφωτικά τζαι εμπηκαμεν στην τελική ευθεία για να ράψουμε την πρώτη μας φουστα. Η δασκαλα εν πολλά καλη τζαι εχει μεγάλη πειρα στην διδασκαλία της ραπτικής ετσι νοιώθω πως μπορώ να μαθω πολλα. Ελπίζω οτι θα "πιάνει το χέρι μου" τζαι θα μπορω να κάμνω τόσο καλές τις φουστες μου οσο τα πατρόν που αρχισα να μαθαίνω σιγά σιγα. Εγραφτηκα τζαι με την μάμα μου σμίλες-σμιλί, τζαι ηδη αρχισαμε ενα πολλά πιο μεγάλο προτζεκτ απο οσα εκαμναμεν ως τωρα, με νέα σχέδια και τεχνικές.

Γενικά περνώ μια πολλά δημιουργική φάση. Περνώ καλά στην δουλεια τζαι ασχολουμαι τζαι με αλλα πραματα που πάντα ηθελα να ασχοληθω αλλά δεν ειχα χρονο. Σκέφτομαι που θελω να πάω για το επομενο μου ταξιδι τζαι γενικα απέβαλλα που πάνω μου τα αρνητικά συναισθήματα που μου εδημιουργούσεν η παλιά μου δουλεια. Το μονο θετικό ειναι οτι απο την εμπειρία απέκτησα 2-3 φίλους που κάθε τόσο πάμε για κανένα φαί και λέμε τα νέα μας.

Εχτες είπεν μου μια φοιτήτρια οτι θαυμάζει μια συμμαθήτρια της γιατι εν πολλά αφοσιωμένη στις σπουδές τις τζαι οτι την θεωρεί την καλύτερη της τάξης. Λαλώ της αν σου πω οτι εγω σε θεωρώ εσένα την καλύτερη της τάξης και αν σου πω οτι εσένα οι βαθμοί σου γενικά ειναι πολλά πιο ψηλοί;; Τζεινη εν το ήξερε οτι ειχε καλύτερο βαθμο. Τις ειπα ομως για μένα ο βαθμός εν απλα ενας τροπος αξιολογησης. Εσυ λέω της ζεις μια πιο υγιή ζωή. Διαβάζεις, εισαι πολλα επιμελής φοιτητρια, ερκεσαι με τις απορίες σου και εισαι η μόνη ως τωρα που έγραψε 100 σε διαγωνισμα μου! Αλλά περαν τούτων εσυ φκαινεις εξω, περιποιήσαι τον εαυτό σου, την εμφάνιση σου, τζαι γενικά εχεις μια all-round προσωπικότητα. Εγω αν θελεις να ξέρεις για τουτο τον λογο ηρτα Κυπρο. Γιατί η ζωή εν πολλά πραματα και οχι μόνο ένα.

Επάγγελμα: Κυρία

Όταν με φωνάζουν οι φοιτητές κυρία σπάζουν τα νευρα μου για πολλους και διαφορους λόγους τους οποίους και θα αναλύσω.

1. Δεν είμαστε σχολείο! Ειμαστε πανεπιστήμιο! Πάντα δίνω την επιλογή στους φοιτητές να μου μιλούν στον ενικό. Πιστεύω ότι ο σεβασμός προς τον καθηγήτη/ρια είναι κάτι που κερδίζεται απο τον καθηγητή/ρια με τις γνώσεις του και το πως συμπεριφέρεται μεσα στο μάθημα και στους φοιτητές. Δεν εχει σχέση αν με αποκαλούν Δρ. Πρασινωτού ή σκέτο Πρας. Το 95% ομως τον φοιτητών, φυσικά δεν μπορεί να διανοηθεί να με αποκαλέσει Πρας με αποτελεσμα να με φωνάζει κυρία. Ενα απο τα μειονεκτήματα των φοιτητών τουλάχιστον στο πανεπιστήμιο που είμαι εγω, ειναι οτι εχουν οι φοιτητές μια συμπεριφορά σχολική αντι πανεπιστημιακή τζαι ένα μεγάλο μερίδιο της ευθύνης το έχουν οι καθηγητές γιατι τους συμπεριφέρονται τζαι τζείνη λες και ειμαστε στο λύκειο. Αν θελουν να μου μιλουν στον πληθυντικό, τοτε ειμαι η Δρ. Πρασινωτού και όχι κυρία.

2. Μιας και διδασκω μαθήματα τρίτου-τέταρτου έτους, οι πιο μικροί σε ηλικία μαθητες ειναι περίπου μια δεκαετία πιο μικροί μου. Εχει τύχει να εχω φοιτητή που με το ζόρι τον επερνούσα 4 χρονια. Ναι μεν μας χωρίζει ένα χάσμα μορφωτικού επιπέδου, αλλα στην ουσία ειμαστε ατομα τις ίδιας γενιάς, με τους ίδιους προβληματισμους. Το "κυρία" δεν αρμόζει σε έτσι περίπτωση.

3. Το να απαντώ στο "κυρία" με κάμνει να νοιώθω οτι παίζω σε ντουμπλαρισμένη βραζιλιάνικη σαπουνόπερα με τίτλο "Πρασινάδα, η κυρία με τα Ροζ",  τζαι οτι κανονικά θα έπρεπε να φορώ ταγιέρ με το μαλλι Κυπραίας θείας στο γάμο του αρφότεχνου της, σκουλαρίτζια κλιπ τύπου 80ς με πολύ μπλινγκ και βεβαίως φρύδι τρίγωνο το οποίο και θα υψώνω στα κοντινα πλάνα οταν με σικκιρτά η άμυαλη υπηρέτρια η οποία ετόλμισε να βάλλει στο μάτι τον μονάκριβο γιο μου τον Χοσέ Μαρία Αρμάντο ντε λα Κόντε.

4. Οι φοιτητές απο το εξωτερικό αντι κυρία χρησιμοποιούν το "Miss/Ms/Mrs" και το " Madam". Μις;;; Σοβαρά;;; Το Μις ("συγχαρητήρια!") εν για καλλιστεία τζαι για να φωνάξεις κάττον! Το μάνταμ το αφηνω ασχολιαστο.....ακόμα αναρρώνω που το εγκεφαλικό που επαθα οτι με αποκαλεσε Madam σε ήμεϊλ μια φοιτήτρια απο την Ζιμπάπουε.

Δύο μήνες μετά.

Απο την ημέρα που επαραιτήθηκα που την παλιά μου δουλειά, ηρεμήσαν τα μονίμως σπασμένα μου νεύρα. Επιντωσα τζαι την αρκετή άδεια που ειχα με αποτελεσμα να κάτσω 2 μηνες! Ειμαι έτοιμη ομως για την επιστροφή στα θρανία. Η κασετίνα μου που τα Τζάμπο ειναι ηδη γεμάτη με μαρκαδόρους και κόκκινες πέννες,  γιατι εβαρεθηκα να καμνω την νοικοκυρα τζαι την περσοναλ σόππερ του παππού μου, ο οποίος στα σχεδον 80 του αποφασισε να μην ανανεώσει την αδεια οδηγού του. Ο παππους μου μαγειρεύει για την οικογένεια Πρασινωτου καθε μεσημέρι ετσι το να εισαι η περσοναλ σοπερ του εν φουλ τάιμ δουλεια. Ασε που σε ενα παράλληλο σύμπαν ο παππούς ειναι κριτής σε τηλεοπτικό σόου. I am sorry, Pras. You are being chopped. You chose the worst louvi possible and the pears you brought me were tasteless.

Εις αλλα νέα επια διακοπες σε ενα χωριό λίγο εξω απο το Ηράκλειο. Επερασα παρα πολλά ωραία, ειδα εναν αγαπημένο φίλο, ερωτευτηκα το γκρίζο αναμαλλιασμένο μαλλι του Γιάννη Χαρούλη το οποιο ειδα στο Αρκαλοχώρι Ηρακλείου. Θα επρεπε καπου δαμέ να απολογηθω στο μαλλί του Γιάννη Κότσιρα αλλα μετα απο τοσα χρονια που τρώω χυλοπιττα, νομιζω εχω το δικαίωμα να γυρευτώ αλλου!

Εγινα μια μεγάλη μαρμελαδοποιός με την μαρμελάδα νεκταρίνι να ειναι το σουξέ του καλοκαιριού. Ευχαριστώ την κυριούλα της Λαϊκής του Όχι που μου το επρότεινε και που ειχεν ζουμερά νεκταρίνια 1 ευρώ το κιλό.

Περνώ ωρες με τον τετράποδο φίλο μου. Πριν λίες μέρες αντι να πάμε το πρωίνο μας περίπατο στις 7:30, επιαμε μια ωρα πιο μετα και μια γειτονισσα (ανταποκρίτρια του Ρόιτερ της γειτονιας) ειπεν μου "μα αρκήσετε σήμερα".

Θεωρώ θαυμα το γεγονός που στους 2 αυτούς μηνες δεν εβαλα ουτε 1 κιλό, αν τζαι εκαμνα τροφικές παρανομίες. Το χαριτωμένο μου πωπουδάκι εν εκαθετουν ενα τοπο (εκαμα και μαστερ στην κηπουρική) ετσι εφκηκε μου σε καλο.

Για να πω την αλήθκεια, εχει 2 μήνες να ανοιξω το μπλογκ μου ή να διαβάσω μπλογκς. Ειπα πολλές φορές οτι μαλλον ηρτεν ο καιρός να το κλείσω. Τελικά αποφάσισα να μεν το κλεισω. Θα το αφήσω ανοιχτο δαμέ, και οποτε εχω εμπνευση να γράψω, θα γραφω.